Antyterminacja
Antyterminacja – zablokowanie sygnału terminacji transkrypcji, umożliwiające niektórym fagom przejście od ekspresji jednego rejonu DNA do ekspresji następnego rejonu DNA. Mechanizm stosowany do regulacji kolejności transkrypcji genów faga w komórce gospodarza: polimeraza RNA gospodarza transkrybuje najpierw wczesne geny, i dopiero jedno z białek w tym etapie powstających umożliwia transkrypcję następnego zespołu genów faga. Białko to przyłącza się do kompleksu antyterminacyjnego, w skład którego wchodzi, oprócz polimerazy RNA, wiele białek fagowych i bakteryjnych, co umożliwia ominięcie terminatorów, leżących pomiędzy rejonami wczesnych i późnych genów faga. Kompleks ten nie wykazuje kompatybilności z białkiem Rho[1].
Antyterminacja występuje także jako element regulacji transkrypcji fragmentów genomu bakterii Escherichia coli, odpowiedzialnych za syntezę rybosomalnego RNA. U E. coli w antyterminację zaangażowane są białka Nus[1]. Antyterminacja transkrypcji jest rzadko spotykaną formą regulacji ekspresji genów[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Węgleński 2002 ↓, s. 222-224.
- ↑ Clark 2013 ↓, s. 520-523.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Taylor K & Taylor A.: Struktura i działanie genów prokariotycznych. W: Węgleński P.: Genetyka molekularna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 222–224. ISBN 83-01-11830-X.
- David P. Clark, Nanette J. Pazdernik: Regulation of Transcription in Prokaryotes. W: D.P. Clark, N.J. Pazdernik: Molecular Biology. Wyd. 2. Academic Press, 2013. DOI: 10.1016/B978-0-12-378594-7.00016-0. ISBN 978-0-12-378594-7.