Architraw
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Architraw z delikatnymi fasciae. Powyżej architrawu powinien znajdować się fryz
Architraw (epistyl, nadsłupie) – główny (najniższy) poziomy człon belkowania antycznego, który podtrzymywał belki stropu[1][2][3].
Spoczywał on bezpośrednio na głowicach kolumn[4], nad nim położony był fryz i gzyms[5]. Architraw występuje we wszystkich porządkach architektonicznych[6]. W porządku doryckim miał formę prostej gładkiej belki, zakończonej u góry listwą (tenia)[4], natomiast w pozostałych, jego płaszczyzna dzieliła się na trzy poziome listwy fasciae ułożone schodkowo, z których najwyższa była najbardziej wysunięta do przodu[1][4]. W porządku korynckim często dodatkowo zdobiony profilowaniem listew[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sztuka świata. Słownik terminów A-K. tom 17. Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2013, s. 39. ISBN 978-83-213-4726-4.
- ↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 19. ISBN 83-01-12365-6.
- ↑ Witold Szolginia: Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Architektura i Budownictwo. Warszawa: Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, 1975, s. 13.
- ↑ a b c Krystyna Zwolińska, Zasław Malicki: Mały słownik terminów plastycznych. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1974.
- ↑ Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1974.
- ↑ Nowa encyklopedia PWN. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, ISBN 83-01-11096-1.
- ↑ Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 12. ISBN 83-85001-89-1.