Auguste Denayrouze
 Auguste Denayrouze, portret | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
marynarz, wynalazca |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
August Denayrouze (ur. 1837 w Montpeyroux, zm. 1883) – francuski marynarz, jeden z wynalazców (wraz z Benoîtem Rouquayrolem) skafandra nurkowego[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w miejscowości Montpeyroux we francuskiej prowincji Aveyron. W 1852, w wieku 15 lat, został przyjęty do Szkoły Morskiej, w której uzyskał w 1862 stopień porucznika marynarki, po czym zamustrował się na pokład statku płynącego do francuskiej kolonii Kochinchina na terenie dzisiejszego Wietnamu. W czasie rejsu poważnie zachorował, co wykluczyło go ze służby na morzu. W czasie leczenia we Francji spotkał Rouquayrola, z którym dokonał szeregu wynalazków[2].
Od 1860 Benoît Rouquayrol uzyskał trzy patenty na urządzenia służące dostarczaniu górnikom powietrza w sytuacjach awaryjnych, takich jak zalania czy pożary kopalń. Denayrouze pracował nad możliwościami zastosowania regulatora ciśnienia do podawania powietrza człowiekowi zanurzonemu w wodzie, co w 1864 zaowocowało wspólnym patentem na „ubiór nurkowy Rouquayrol-Denayrouze”, który był pierwszym skafandrem, dozującym powietrze w zależności od jego potrzeb. Jeszcze w tym samym roku francuska marynarka wojenna niezależnie opracowała skafander o podobnym działaniu[2].
W lutym 1865 August Denayrouze powołał „Towarzystwo Rouquayrol-Denayrouze”, mające na celu sprzedaż ich wynalazków marynarce i prywatnym przedsiębiorstwom[3]. W tym samym roku utworzył też „Francuskie Towarzystwo Połowu Ryb i Gąbek Morza Śródziemnego” (Société française de pêche aux éponges pour la Méditerranée Orientale) z siedzibą w tureckim Izmirze[4].
W 1867 aparat nurkowy Rouquayrol-Denayrouze zdobył złoty medal na Światowych Targach. Juliusz Verne, który zwiedzając wystawę przyjął wynalazek entuzjastycznie oraz wyposażył w niego Kapitana Nemo i załogę jego Nautilusa w wydanej dwa lata później powieści fantastycznej 20 000 mil podwodnej żeglugi, w hołdzie wynalazcom wzmiankując ich nazwiska[4][5].
W 1869 Denayrouze powierzył zarządzanie Towarzystwem Połowu Ryb i Gąbek swojemu bratu, Ludwikowi, zajmując się w tym czasie upowszechnianiem skafandra we wschodnim obszarze Morza Śródziemnego. W 1874 August rozwiązał obydwa przedsiębiorstwa i utworzył „Połączone Towarzystwo Specjalności Mechanicznych”, mianując dyrektorem swojego brata[3].
Denayrouze zmarł po chorobie 1 stycznia 1883 w wieku 45 lat.
Wynalazki wspólnie z Rouquayrolem[2][edytuj | edytuj kod]
,_vers_1870.jpeg)
- 11 marca 1864: patent na zbiornik przejściowy dla wersji skafandra zasilanej w powietrze za pośrednictwem węża ręczną pompą znad powierzchni wody. Zbiornik można było zastosować w wersji autonomicznej jako zasobnik powietrza sprężonego do 40 atmosfer. Zestaw Rouquayrol-Denayrouze stanowił pierwszy aparat umożliwiający nurkowanie. Pierwsza wersja nazywana niskociśnieniową zasilana wężem okazała się użyteczna w pracach morskich i górniczych. Model drugi pozwalał na niezależne nurkowanie do 10 metrów przez pół godziny. W celu ochrony nurka przed wyziębieniem, konstruktorzy opracowali wodoszczelny skafander z gumowanej tkaniny, podobny do innych tego typu rozwiązań, stosowanych w tym czasie. Nurek był obciążony butami o masie 8 kg każdy, utrzymującymi go w pozycji pionowej. Nos nurka był zatkany zaciskiem, jego oczy nie były w żaden sposób chronione, co wynikało z panującej w regionie Espalion tradycji nurkowania z otwartymi oczami. Pierwszymi testerami sprzętu byli doświadczeni podwodni rybacy, cabussairs, którzy stosowali taką technikę podwodną w czasie połowów. Jedyny zachowany egzemplarz sprzętu Rouquayrol-Denayrouze z 1864 znajduje się Musée du scaphandre w Espalion.
- 27 czerwca 1864, patent no. 63606: gumowany skafander dla aparatu nurkowego.
- 1865: Rouquayrol i Denayrouze opracowali miedzianą maskę doczepianą do skafandra, zasilaną powietrzem przez ustnik. Wydychane gazy usuwane były przez ręczny zawór zwrotny. Po problemach zgłaszanych przez nurków, w 1866 maskę (nazywaną ze względu na swój kształt "pyskiem") zastąpiono tradycyjnym hełmem nurkowym wyposażonym w ustnik i zawór wylotowy.
- 5 września 1865: wyposażenie skafandra w gwizdek ostrzegawczy, za pomocą którego nurek sygnalizował niski poziom powietrza.
- 17 lutego 1866: patent na filtr z drucianej siatki, chroniący mechanizm regulatora przed cząsteczkami zawiesin, unoszącymi się w toni wodnej.
Wynalazki Augusta Denayrouze'a[2][edytuj | edytuj kod]
- Styczeń 1873: zawór wylotowy dla hełmu nurkowego.
- Styczeń 1873: hełm Denayrouze z trzema śrubami, łączącymi go ze skafandrem. Eliminacja ustnika, powietrze do hełmu podawane jest wprost do wnętrza. Zbiornik pośredni chroni uszy nurka poprzez eliminację pulsacji ciśnienia powietrza podawanego przez pompę.
Wynalazki Louisa Denayrouze'a, brata Augusta[2][edytuj | edytuj kod]
- 2 czerwca 1872: "Aerophore", urządzenie ratunkowe dla górnictwa, połączone z wodoszczelną lampą olejną, świecącą pod wodą.
- luty 1874 patent na telefon podwodny, umożliwiający komunikację nurka z osobami na powierzchni.
- 1889: patent na bezśrubowe połączenie hełmu ze skafandrem, sceptycznie przyjęty przez nurków.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dykeri (Wyposażenie nurkowe). W: Nordisk familjebok. 1907, s. 1162.
- ↑ a b c d e f Philippe Meyer: L’histoire de Rouquayrol et Denayrouze. museeduscaphandre.com. [dostęp 2018-02-05]. (fr.).
- ↑ a b Gilbert Jean: Manufacturers of France. pieds-lourds.com. [dostęp 2018-02-05]. (fr.).
- ↑ a b DENAYROUZE, Auguste. divingalmanac, 2017-04-16. [dostęp 2018-02-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-05)]. (ang.).
- ↑ Chapter 15 – An Invitation in Writing. W: Jules Verne: 20,000 Leagues Under The Sea. 1869.