Bare Wires
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| John Mayall & the Bluesbreakers | ||||
| Wydany |
21 czerwca 1968[1] | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
12 lipca 1967 | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
44:57 (LP) | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Bare Wires – czwarty album studyjny zespołu John Mayall & the Bluesbreakers, wydany nakładem Decca Records (Wielka Brytania) i London Records (USA)[2].
Album był największym sukcesem Mayalla w Wielkiej Brytanii docierając do 3. miejsca na miejscowej liście przebojów[1].
Album
[edytuj | edytuj kod]Historia i muzyka
[edytuj | edytuj kod]Album powstawal w klimacie szybkich zmian w muzyce rockowej w 1968 roku, a zwłaszcza pod wpływem pomysłu albumu koncepcyjnego, zapoczątkowanego przez Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band zespołu The Beatles z 1967 roku, a podchwyconego przez takie zespoly jak The Hollies, The Moody Blues i The Temptations[3]. Muzyczna koncepcja Mayalla uległa na albumie rozszerzeniu – rozpoczynał się on 23-minutową „Bare Wires Suite”, która zawierała więcej wpływów jazzowych niż zwykle i miała introspektywne teksty[1]. Zmianie i rozszerzeniu uległ też skład zespołu – z poprzedniego pozostał tylko (nie licząc lidera) Mick Taylor, pojawili się nowi muzycy: Henry Lowther, grający na kornecie i skrzypcach, perkusista Jon Hiseman i basista Tony Reeves oraz dwaj saksofoniści[3].
Album doczekał się po latach wznowień połączonych z jego remasteringiem oraz dodaniem, w formie bonusu, nagrań archiwalnych z okresu, w którym powstawał[4].
Lista utworów
[edytuj | edytuj kod]Lista i informacje według Discogs[2]: Side 1
1. Bare Wires A Suite By John Mayall (Mayall)
Bare Wires
Where Did I Belong
I Started Walking
Open A New Door
Fire
I Know Now
Look In The Mirror
22:43 22:43
Side 2
1. I'm A Stranger (Mayall) 5:11 2. No Reply (Mayall, Taylor) 3:06 3. Hartley Quits (Taylor) 2:58 4. Killing Time (Mayall) 4:42 5. She's Too Young (Mayall) 2:28 6. Sandy (Mayall) 3:49 22:14
Muzycy
[edytuj | edytuj kod]- John Mayall – śpiew, harmonijka, fortepian, organy, gitara
- Tony Reeves – gitara basowa
- Mick Taylor – gitara
- Jon Hiseman – perkusja, instrumenty perkusyjne
- Dick Heckstall-Smith – saksofon tenorowy, saksofon sopranowy
- Chris Mercer – saksofon tenorowy, saksofon barytonowy
- Henry Lowther – kornet, skrzypce
Produkcja
[edytuj | edytuj kod]- John Mayall – producent
- Mike Vernon – producent
- Derek Varnals – inżynier dźwięku
- Pete Smith – zdjęcie
- Jan Persson – kolorowe zdjęcie w środku
Lista utworów (CD, wznowienie, Decca, 2007)
[edytuj | edytuj kod]Lista i informacje według Discogs[4]:
Disc One
1. Bare Wires Suite
Bare Wires
Where Did I Belong
I Started Walking
Open A New Door
Fire
I Know Now
Look In The Mirror
22:59 2. I'm A Stranger 5:13 3. No Reply 3:09 4. Hartley Quits 2:55 5. Killing Time 4:48 6. She's Too Young 2:22 7. Sandy 3:48 Bonus Tracks
8. Picture On The Wall 3:03 9. Jenny A & B side of single 4:40 10. Knocker's Step Forward 3:13 11. Hide And Seek
Recorded at Decca studios, London, April '682:23 12. 6:46 13 58:33
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]Opinie krytyków
[edytuj | edytuj kod]| Oceny łączne | |
|---|---|
| Publikacja | Ocena |
| Album of the Year | 60/100[5] |
| Recenzje | |
| Publikacja | Ocena |
| AllMusic |  [1]
|
| The Rolling Stone Album Guide |  [a][6]
|
| Tylko Rock |  1/4[7]
|
Marcin Gajewski z miesięcznika Tylko Rock analizując suitę „Bare Wires” uważa, że w trakcie jej komponowania Mayallowi „najwyraźniej zamarzyła się sztuka przez duże S” i że „wyraźnie wychylił się on poza blues-rockową burtę”. Autor podkreśla wkład przyszłych muzyków Colosseum oraz Micka Taylora, którego nazwał „kolejnym herosem gitary u boku Mayalla”[7].
Według Richarda Haversa z magazynu udiscovermusic Mayall „mieszając bluesa, folk, jazz, R&B i rodzący się rock progresywny, a nawet odrobinę psychodelii, [sprawił, ze] siedem piosenek, które składają się na „Suite”, dobrze się sprawdza”[3].
„Dla wszystkich, ale przede wszystkim dla bluesowych purystów jest Bare Wires jedną z najbardziej interesujących płyt – Mayall dokonuje jednej z pierwszych prób fuzji jazzu i rocka. Sekcja dęta (Dick Heckstall-Smith i Chris Mercer) dodaje albumowi elegancji, a sam Mayall w lekko chropawym, szepczącym stylu odnajduje przejmującą narrację, która działa”[6].
Listy tygodniowe
[edytuj | edytuj kod]| Kraj | Lista | Pozycja |
|---|---|---|
| Norwegia | VG-lista | 9[8] |
| Stany Zjednoczone | Billboard 200 | 59[9] |
| Wielka Brytania | UK Albums Chart | 3[10] |
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d William Ruhlmann: Bare Wires – John Mayall & the Bluesbreakers / John Mayall. AllMusic. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ a b c John Mayall's Bluesbreakers – Bare Wires. Discogs. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ a b c Richard Havers: ‘Bare Wires’: John Mayall And The Bluesbreakers’ Genre-Hopping Classic. udiscovermusic.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ a b John Mayall's Bluesbreakers – Bare Wires. Discogs. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ Album of the Year: John Mayall – Bare Wires. Album of the Year. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ a b (red.) Anthony DeCurtis, (red.) James Henke, (red.) Holly George-Warren: The Rolling Stone Album Guide. New York: Random House, 1992, s. 456. ISBN 0-679-73729-4. (ang.).
- ↑ a b Marcin Gajewski. John Mayall Bluesbreakers With Eric Clapton. „Tylko Rock”. Nr 6 (70), s. 43, czerwiec 1997. Warszawa: Res Publica Press International Sp. z o.o.. ISSN 1230-2317.
- ↑ VG-lista: JOHN MAYALL'S BLUES BREAKERS - BARE WIRES (ALBUM). norwegiancharts.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ Billboard: Chart History John Mayall Billboard 200. Billboard.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
- ↑ Official Charts Company: Official Albums Chart: 21 July 1968 - 27 July 1968. officialcharts.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).