Baryczka (dopływ Pilicy)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Baryczka
Ilustracja
Od strony mostu w Baryczy na wschód
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Lokalizacja

woj. łódzkie
powiat radomszczański

Rzeka
Długość 28,5 km
Źródło
Miejsce w okolicy wsi Kobiele Wielkie
Współrzędne

51°01′35″N 19°37′41″E/51,026389 19,628056

Ujście
Recypient rzeka Pilica
Miejsce

w okolicy wsi Krzętów

Współrzędne

50°58′51″N 19°50′06″E/50,980833 19,835000

Położenie na mapie powiatu radomszczańskiego
Mapa konturowa powiatu radomszczańskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, poniżej na prawo znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „ujście”

Baryczka (czasami określana jako Silniczka[1]) – niewielka rzeka w powiecie radomszczańskim o długości około 28,5 km[2], lewy dopływ Pilicy. Wypływa w okolicach wsi Kobiele Wielkie. W miejscowości Gorgoń opuszcza Gminę Kobiele Wielkie i wpływa na teren Gminy Żytno, gdzie znajduje się większość jej biegu. Przepływa przez wsie Nurek, Pławidła, Silnicę, Polichno, Silniczkę, Barycz i Ciężkowiczki. W miejscowości Błonie wpływa na teren Gminy Wielgomłyny, przepływa przez Wolę Życińską i w okolicy wsi Krzętów kilkoma odnogami wpada do Pilicy.

Baryczka zasila stawy rybne w Silnicy i Ciężkowiczkach. W XIX wieku stanowiła element systemu melioracyjnego nawadniania okolicznych pól[3]. W miejscowości Barycz znajduje się źródło o wydajności około 7,2/2,0 m³/h[4], z którego woda odprowadzana jest do Baryczki. Pomiędzy miejscowościami Silniczka i Barycz do Baryczki wpada jedyny jej dopływ określany nazwą Struga lub Ciek spod Woli Rożkowej (o długości około 11 km).


Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub części stanowiących własność publiczną. Dz.U. z 2003 r. nr 16, poz. 149
  2. Geoportal. Główny Urząd Geodezji i Kartografii. [dostęp 2012-03-02].
  3. Karolina Studnicka: Dziewiętnastowieczna teoria i praktyka nawadniana łąk Aleksandra hrabiego Ostrowskiego. maluszyn.eu. [dostęp 2012-03-02].
  4. Położenie i środowisko przyrodnicze gminy. Urząd Gminy Żytno. [dostęp 2012-03-02].