Berig

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Berig – na podstawie Getiki pierwszy znany z imienia król Gotów. Podczas jego rządów Goci opuścili Skandzę[1] i dopłynęli do Gothiskandzy.

Berig w Getice Jordanesa[edytuj | edytuj kod]

W dziejopisarskiej wizji Jordanesa Berig jest pierwszym znanym z imienia królem Gotów (rege suo nomine Berig)[2]. Bezpośrednio został wspomniany w Getice trzykrotnie[3]. Podczas jego panowania Goci opuścili Skandzę i na trzech łodziach dopłynęli do Gothiskandzy[4]. Jordanes nie podał imienia poprzednika Beriga, nie znamy też jego bezpośredniego następcy. Wiadomo natomiast, że piątym w kolejności po Berigu władcą miał być Filimer[5], który wyruszył z Gotami w dalszą wędrówkę do Scytii, zwanej w Getice Oium[6]. Na podstawie tekstu trudno jednoznacznie powiedzieć, czy gockie podboje Ulmerugów oraz Wandalów, opisane po dopłynięciu do Gothiskandzy, można przypisać Berigowi[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dzisiaj Skandynawia, u Jordanesa przedstawiona jako wyspa na północ od Vistuli; Iordanis, De origine actibusque Getarum, III, 16(dalej: Getica).
  2. ↑ Getica, IV, 25; „Ex hac igitur Scandza insula quasi officina gentium aut certe velut vagina nationum cum rege suo nomine Berig Gothi quondam memorantur egressi”; Przekład wszystkich podanych tu passusów w języku łacińskim, na język polski dostępny jest w: E. Zwolski, Kasjodor i Jordanes. Historia gocka czyli Scytyjska Europa, Lublin 1984, s. 91-146.
  3. ↑ Getica, IV, 25-26; XVII, 95.
  4. ↑ Ibidem, IV, 25; „qui ut primum e navibus exientes terras attigerunt, ilico nomen loci dederunt. Nam odieque illic, ut fertur, Gothiscandza vocatur”; Więcej odnośnie do interpretacji przywołanego wydarzenia: J. Strzelczyk, Goci - rzeczywistość i legenda, Warszawa 1984, s. 48-49; H. Wolfram, Historia Gotów, Warszawa - Gdańsk, 2003, s. 61-62; M. Pandura, Origo Gepidarum, [w:] Origines mundi, gentium et civitatum, red. S. Rosik, P. Wiszewski, Wrocław 2001.
  5. ↑ Getica, IV, 26; „Vbi vero magna populi numerositate crescente et iam pene quinto rege regnante post Berig Filimer, filio Gadarigis, consilio sedit, ut exinde cum familiis Gothorum promoveret exercitus”.
  6. ↑ H. Wolfram, Historia Gotów, Warszawa - Gdańsk, 2003, s. 61-62; Getica, IV, 27; „Qui aptissimas sedes locaquae dum quereret congrua, pervenit ad Scythiae terras, quae lingua eorum Oium vocabantur: ubi delectatus magna ubertate regionum et exercitus mediaetate transposita pons dicitur, unde amnem traiecerat, inreparabiliter corruisse, nec ulterius iam cuidam licuit ire aut redire”
  7. ↑ J. Strzelczyk, Goci - rzeczywistość i legenda, Warszawa 1984, s. 49-50; Getica, IV, 26; Vnde mox promoventes ad sedes Vlmerugorum, qui tunc Oceani ripas insidebant, castra metati sunt eosque commisso proelio propriis sedibus pepulerunt, eorumque vicinos Vandalos iam tunc subiugantes suis aplicavere victoriis.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Iordanis, De origine actibusque Getarum, ed. Mommsen Theodor, [w:] Monumenta Germaniae Historica, Auctores antiquissimi, t. V, 1, Berlin 1882.
  • Mariusz Pandura, Origo Gepidarum, [w:] Origines mundi, gentium et civitatum, red. Stanisław Rosik, Przemysław Wiszewski, Wrocław 2001.
  • Jerzy Strzelczyk, Goci - rzeczywistość i legenda, Warszawa 1984, s. 48-49.
  • Herwig Wolfram, Historia Gotów, Warszawa - Gdańsk, 2003, s. 61-62.
  • Edward Zwolski, Kasjodor i Jordanes. Historia gocka czyli Scytyjska Europa, Lublin 1984, s. 91-146.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Berig&oldid=63566236”