Bitwa pod Dimbos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Dimbos
Wojny Bizancjum z Osmanami
Ilustracja
Osman I wzywający swoich wojowników do walki
Czas

1303

Miejsce

Anatolia

Terytorium

Turcja

Wynik

Zwycięstwo Osmanów

Strony konfliktu
Cesarstwo Bizantyńskie Imperium Osmańskie
Dowódcy
Andronik II Paleolog Osman I
Siły
nieznane nieznane
Straty
wysokie wysokie
brak współrzędnych

Bitwa pod Dimbos miała miejsce w roku 1303 pomiędzy siłami bizantyjskimi a Osmanami.

Po bitwie na równinie Bafeus w roku 1302 wojska tureckie z rejonów Anatolii nasiliły ataki łupieżcze na pobliskie tereny bizantyjskie.

Cesarz bizantyjski Andronik II Paleolog podjął wówczas próby nawiązania sojuszu z mongolskimi Ilchanidami skierowanego przeciwko osmańskiemu zagrożeniu. Gdy to się nie powiodło rozpoczął przygotowania do obrony granicy siłami własnej armii.

O bitwie wspominają późniejsze przekazy źródłowe oraz legendy. Według Theodorosa Spandounesa, Dimbos (Dinboz – nazwa wywodzi się od słów din bozmak – zmiana wiary) było pierwszym miastem bizantyjskim, które wpadło w ręce Osmanów. Kronikarz Aşıkpaşazade zebrał informacje na temat bitwy pod Koyunhisar (Bafeus) z innych kronik umiejscawiając to wydarzenie w pobliżu miasta Dimbos.

Siły bizantyjskie w Anatolii skupione były w garnizonach kilku miast m.in. Adranos (obecnie Orhaneli), Bidnos, Kestel (obecnie Erdoğan) oraz Kete (obecnie Ürünlü).

Wiosną 1303 r. armia bizantyjska pomaszerowała w kierunku Yenişehir, jednego z najważniejszych miast osmańskich położonym na północny wschód od Bursy. Po drodze w rejonie miasta Dinbos doszło do bitwy z Osmanami. W wyniku starcia Osman I zwyciężył wojsko bizantyjskie a obie strony poniosły znaczne straty. Po stronie tureckiej zginął m.in. bratanek Osmana Aydoğdu, natomiast po stronie bizantyjskiej dowódcy garnizonów Kestel i Dinbos. Z pola bitwy udało się zbiec dowódcy garnizonu Kete, który szukał schronienia w twierdzy Lopardion (obecnie Ulubat). Podczas ucieczki został on jednak pojmany przez Osmanów i z rozkazu Osmana stracony pod murami Kete, co zmusiło obrońców miasta do kapitulacji.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Donald Nicol, Theodore Spandounes: On the origin of the Ottoman emperors. Cambridge University Press 1997, s. 10.
  • Colin Imber, The Legend of Osman Gazi [w:] Elizabeth A. Zachariadou (red.), The Ottoman Emirate (1300–1389). Halcyon Days in Crete, A Symposium Held in Rethymnon. 1994, ISBN 960-7309-58-8, s. 72.
  • Halil İnalcık, The Struggle Between Osman Gazi and The Byzantines For Nicaea, Isıl Akbaygil, Halil İnalcık, Oktay Aslanapa (red.), İznik: Throughout History, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, ISBN 975-458-431-1, 2003, s. 61–62, 70.
  • Halil İnalcık: Kuruluş Dönemi Osmanlı Sultanları, Türk Diyanet Vakfı, İstanbul, 2010, ISBN 978-605-55-8606-5, s. 36–38.
  • Studies in Ottoman history in honour of Professor V.L. Ménage, Isis Press 1994, s. 205.