Bitwa pod Vittorio Veneto

Bitwa pod Vittorio Veneto

I wojna światowa
Operacja aliancka na froncie włoskim (X/XI 1918)
Czas	24 października - 3 listopada 1918
Miejsce	Vittorio Veneto i okolice
Terytorium	Włochy
Wynik	decydujące zwycięstwo aliantów na froncie włoskim koniec imperium Austro-Węgierskiego
Strony konfliktu
Włochy Francja Wielka Brytania Stany Zjednoczone Austro-Węgry
Dowódcy
Armando Diaz Svetozar Boroević von Bojna
Siły
57 dywizji: 51 włoskich 3 brytyjskie 2 francuskie 1 amerykański pułk 7700 dział 52 dywizje, 6030 dział
Straty
38 tys. (zabici i ranni) 35 tys. zabitych 100 000 rannych 300 000 pojmanych
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
45°57′21″N 12°20′49″E

Przed bitwą

Po klęsce Włochów pod Caporetto końcem 1917 front przesunął się na linię rzeki Piave, jednakże siły Państw Centralnych nie przełamały tej pozycji, nie udało się zajęcie Wenecji, walki zmieniły charakter na pozycyjny.

Żołnierze amerykańscy nad Piawą

W czerwcu 1918 Austriacy przypuścili ostatnią ofensywę na froncie włoskim (bitwa nad Piawą), przy dużych stratach z obu stron ofensywa ta załamała się.

Bitwa

W październiku 1918 wojska włoskie pod dowództwem gen. Armando Diaza, wspomagane przez innych aliantów przeszły do ofensywy, przekroczono rzekę i zmuszono wojska austro-węgierskie do pospiesznego odwrotu, zamieniającego się niekiedy w panikę (do niewoli dostało się ponad 300 tysięcy żołnierzy przeciwnika).

Rezultaty

Bitwa doprowadziła do całkowitego załamania sił państw centralnych na froncie włoskim. W obliczu całkowitej klęski, Austro-Węgry zostały zmuszone do proszenia o rozejm (3 listopada 1918).

Zobacz też

• Order Vittorio Veneto
• Via Veneto