Przejdź do zawartości

Bitwa pod Wilią

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Willą
Partyzanckie walki polsko-ukraińskie
Ilustracja
Powiat kostopolski
Czas

6 września 1943

Miejsce

Wilia (powiat kostopolski)

Wynik

zwycięstwo strony polskiej[1]

Strony konfliktu
 Armia Krajowa
partyzantka radziecka
Ukraina Sicz Poleska
Dowódcy
Władysław Kochański
Zdzisław Ostromęcki†
Franciszek Szafran
Petro Dołmatiuk ps. "Petlura"
"Zachar"[2]
Straty
18[2] lub 23[3] zabitych, 2 rannych 8 zabitych, 15 rannych
brak współrzędnych

Bitwa pod Willąstarcie zbrojne, do którego doszło 6 września 1943 we wsi Wilia na Wołyniu, pomiędzy oddziałem AK i grupą partyzantki sowieckiej złożonej z Polaków a oddziałem Siczy Poleskiej.[3]

6 września 1943 doszło do przypadkowego zetknięcia dwóch sotni oraz grupy sztabowej Siczy Poleskiej stacjonujących w zniszczonej wsi Wilia na Wołyniu (gmina Ludwipol w powiecie kostopolskim)[2] z oddziałem Armii Krajowej oraz oddziałem polskiej partyzantki komunistycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, ubezpieczającymi zwóz zboża[3]. Akowską częścią grupy dowodził ppor. Zdzisław Ostromęcki "Podkowa". Dowódcą części komunistycznej był plut. Franciszek Szafran. Łącznie siły polskie liczyły początkowo około 40 uzbrojonych ludzi[2].

Obie strony zaskoczone spotkaniem podjęły bój, w którym słabsza strona polska początkowo poniosła straty w wysokości 16 poległych[2]. Szalę zwycięstwa w bitwie na stronę polską przechyliło przybycie posiłków z oddziału sowieckiego oraz akowskiego[2] pod dowództwem Władysława Kochańskiego ps. "Bomba"[3]. Oddział ukraiński został rozbity i wyparty z Wilii[2].

Po krwawych starciach, które trwały cały dzień, polscy partyzanci również wycofali się[3]. Według Grzegorza Motyki Polacy w starciu stracili łącznie 23 ludzi[3]. Zdaniem Władysława i Ewy Siemaszków straty polskie wyniosły 18 zabitych; poległ m.in. ppor. Ostromęcki. Po stronie ukraińskiej również odnotowano ciężkie straty: 8 zabitych, w tym Iwan Mitrynga, i 15 rannych[3].

Poległym Ukraińcom urządzono pogrzeb we wsi Medwedówka (gm. Ludwipol)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Siemaszko i Siemaszko 2000 ↓, s. 280.
  2. a b c d e f g Siemaszko i Siemaszko 2000 ↓, s. 279.
  3. a b c d e f g Motyka 2011 ↓, s. 303.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]