Blue Steel
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj |
lotniczy kierowany pocisk rakietowy powietrze-ziemia |
| Przeznaczenie |
strategiczny, średniego zasięgu |
| Lata produkcji |
1962-? |
| Operacyjność | |
| Długość |
10 700 mm |
| Średnica |
1270 mm |
| Rozpiętość |
4000 mm |
| Masa |
7480-7710 kg |
| Napęd |
silnik rakietowy na paliwo ciekłe, ciąg 9070 kg |
| Prędkość | |
| Zasięg |
322 km |
| Naprowadzanie |
programowe, bezwładnościowe |
| Typ głowicy | |
| Równoważnik |
1 Mt |
| Użytkownicy | |
| Wielka Brytania | |
Blue Steel – brytyjski strategiczny lotniczy pocisk rakietowy powietrze-ziemia średniego zasięgu, z głowicą nuklearną.
Pocisk Blue Steel rozwijany był od 1954 w zakładach Avro. W 1958 prowadzono testy aerodynamiczne, zrzucając makiety pocisków, a w 1959 prowadzono próby pocisków z tymczasowym silnikiem. Produkowany od 1962, wszedł do służby operacyjnej w lutym 1963. Pocisk stanowił uzbrojenie bombowców strategicznych brytyjskich sił powietrznych (Royal Air Force): Avro Vulcan B.2A i Handley Page Victor B.2. Przenoszony był pojedynczo, częściowo zagłębiony w komorze bombowej. Pocisk wycofany został ze służby w 1970. Wyprodukowano 57 pocisków[2].
Pocisk miał silnik rakietowy Bristol Siddeley Stentor na paliwo ciekłe o ciągu maksymalnym 9072 kg (20 000 funtów), z dwoma komorami spalania. Paliwem była nafta, utleniaczem – nadtlenek wodoru. Po wystrzeleniu, przy pracującej głównej komorze silnika, pocisk był rozpędzany, następnie pracę podejmowała komora silnika o mniejszym ciągu, podtrzymująca lot na zadaną odległość[3].
Pocisk miał zasięg do 322 km (200 mil) przy prędkości poddźwiękowej 0,85 Ma, 161 km (100 mil) przy prędkości maksymalnej 1,6 Ma[2]. Praktyczny pułap lotu wynosił 21 335 – 24 385 m. Pocisk mógł być odpalany z dużej lub małej wysokości, aczkolwiek po zrzucie pocisk opadał ok. 91 m i wówczas dopiero uruchamiał się silnik rakietowy. Pułap minimalny wynosił 305 m[2]. Układ naprowadzania był inercyjny (bezwładnościowy), według wprowadzonego programu, z dokładnością trafienia do ok. 640 metrów. Pocisk miał głowicę wodorową Red Snow o mocy 1 megatony.
Pocisk w wersji podstawowej (Mk 1) miał niedogodność w postaci stosunkowo niewielkiego zasięgu, stwarzającego mimo wszystko zagrożenie dla bombowca zbliżającego się do wrogiego obszaru powietrznego. Planowano rozwinięcie pocisku Blue Steel w wersji Mk 2, o większym zasięgu i prędkości, lecz nie wszedł on do służby. Rząd brytyjski zamierzał zastąpić pociski Blue Steel amerykańskimi pociskami Skybolt, lecz program ich również nie został ukończony. W rezultacie, Blue Steel Mk.1 pozostał pierwszym i jedynym pociskiem strategicznym przenoszonym przez lotnictwo brytyjskie; później zadanie odstraszania nuklearnego zostało przejęte przez brytyjską marynarkę wojenną[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Prędkość maks. 1,6 Ma według B. Jones V-bombers... Spotykana jest w publikacjach prędkość 3 Ma, która odnosi się prawdopodobnie do wersji Mk.2
- ↑ a b c d B. Jones V-bombers...
- ↑ Informacje o silniku według Blue Steel. Według B. Jones V-bombers..., jako pierwsza pracowała mniejsza komora silnika (ciąg 1815 kg), a potem większa (9072 kg).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Barry Jones, V-bombers: Valiant, Vulcan and Victor, Crowood Press, 2000, s. 134-139
