Bolesław Kołtoński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Kołtoński
podporucznik podporucznik
Data urodzenia

20 lutego 1845

Data śmierci

31 marca 1937

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

powstanie styczniowe

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości z Mieczami

Bolesław Tomasz Kołtoński (ur. 20 lutego 1845, zm. 31 marca 1937) – polski urzędnik, powstaniec styczniowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Tomasza i Julii z domu Nowickiej. Brał udział w powstaniu styczniowym 1863. Przystąpił do walk z grupą uczniów nauczyciela gimnazjalnego w Pińczowie, Adolfa Pieńkowskiego. Walczył w szeregach oddziału gen. Mariana Langiewicza. Po upadku powstania przez rok przebywał w Czechach i w Wiedniu.

W późniejszym czasie zamieszkał w Kielcach. Był zatrudniony jako urzędnik.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika weterana Wojska Polskiego. Jako weteran powstania w ewidencji Wojska Polskiego był przypisany do Kielc w 1928, 1932[1][2].

Zmarł w 1937 i 2 kwietnia 1937 został pochowany na cmentarzu Starym w Kielcach[3]. Był ostatnim żyjącym weteranem powstania styczniowego z Kielc[4].

Jego żona została Maria z rodziny Otasków. Miał synów Stanisława (1875-1944, chemik), Bolesława Janusza Kołtońskiego (1875-1927, rejent, sędzia)[5], Janusza (1881-, weterynarz).

Odznaczenia i ordery[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 860.
  2. Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 918.
  3. Zgon ostatniego weterana w Kielcach. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 75 z 4 kwietnia 1937. 
  4. Marek Maciągowski: Kielczanie uczcili rocznicę wybuchu Powstania Styczniowego. echodnia.eu, 2010-01-17. [dostęp 2015-11-15].
  5. 76 lat temu odbył się pogrzeb Bolesława Kołtońskiego. ompio.pl, 2013-04-01. [dostęp 2015-11-15].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]