Pajęczynowiec groniasty
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
pajęczynowiec groniasty |
| Nazwa systematyczna | |
| Botryobasidium vagum (Berk. & M.A. Curtis) D.P. Rogers Univ. Iowa Stud. nat. Hist. 17(1): 17 (1935) | |
Pajęczynowiec groniasty (Botryobasidium vagum (Berk. & M.A. Curtis) D.P. Rogers) – gatunek grzybów z typu podstawczaków (Basidiomycota)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Botryobasidium, Botryobasidiaceae, Cantharellales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go w 1873 r. Miles Joseph Berkeley i Moses Ashley Curtis nadając mu nazwę Corticium vagum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu D.P. Rogers w 1935 r.[1]
- Botryobasidium botryosum (Bres.) J. Erikss. 1958
- Ceratobasidium vagum (Berk. & M.A. Curtis) Pilát 1957
- Corticium botryosum Bres. 1903
- Corticium vagum Berk. & M.A. Curtis 1873
- Pellicularia vaga (Berk. & M.A. Curtis) D.P. Rogers ex Linder 1942[2].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Owocnik rozpostarty, początkowo siateczkowaty do kłaczkowatego, w końcu błoniasty, żółtawy do szarawego z oliwkowo-brązowymi odcieniami. System strzępkowy monomityczny, wszystkie strzępki bez sprzążek. Strzępki bazalne o szerokości 7–10 µm, grubościenne (ścianki ok. 1 µm), strzępki hymenium o szerokości 5-7 µm, cienkościenne, rozgałęzione pod kątem prostym. Brak cystyd. Podstawki maczugowate do niemal cylindrycznych, zwykle zwężone, 20–25 × 8–12 µm, z 6-sterygmami i prostą przegrodą bazalną. Bazydiospory łódeczkowate, 8–12 × 4,5–6 µm, gładkie, cienkościenne, IKI-. Anamorfa nieznana[4].
W hodowli na sztucznym podłożu tworzy kolonie białe do lekko szarawych, umiarkowanie cienkie, wypukłe, pajęczynowate do watowatych, cieńsze w kierunku brzegów. Brzegi równe, spłaszczone do lekko wzniesionych, strzępiaste. Kolonia początkowo bez zapachu lub z ostrym zapachem. Nie tworzy owocników do 6 tygodnia hodowli[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Gatunek występujący na wszystkich kontynentach poza Antarktydą. W Europie występuje wszędzie, oprócz południowo-wschodnich terenów[6]. W Ameryce Północnej jest pospolitym gatunkiem i jest szeroko rozpowszechniony[5]. W Polsce znany na nielicznych stanowiskach, według W. Wojewody jest rzadki[3].
Grzyb saprotroficzny[3]. Rozwija się na zbutwiałym drewnie, zarówno drzew liściastych, jak iglastych[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-11-07].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-11-07].
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Fungi Europaei – Corticiaceae [online], Mycobank, 2010, s. 1–412 [dostęp 2022-11-07].
- ↑ a b c K.K. Nakasone, Cultural studies and identification of wood-inhabiting Corticiaceae and selected Hymenomycetes from North America, „Mycologia Memoirs” (15), Mycobank, 1990, s. 1–1008 [dostęp 2022-11-07].
- ↑ Występowanie ''Botryobasidium vagum'' na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2022-11-07].