Brachypelma emilia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brachypelma emilia
(White, 1856)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

Rząd

pająki

Rodzina

ptasznikowate

Rodzaj

Brachypelma

Gatunek

Brachypelma emilia

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Brachypelma emilia – gatunek średniej wielkości ptasznika zamieszkującego Meksyk i Panamę.

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje Meksyk i Panamę[2].

Wygląd i rozmiary[edytuj | edytuj kod]

Jest to jeden z najmniejszych gatunków z rodzaju Brachypelma[2].

  • długość ciała: 6-7 cm[2]
  • rozpiętość odnóży: 13-15 cm[2]

Dorosły[edytuj | edytuj kod]

Karapaks jest różowopomarańczowy z czarnym trójkątem, skierowanym w stronę opistosomy[2]. Opistosoma (potocznie odwłok) czarna, owłosiona czerwonymi włoskami[2]. Odnóża ciemnoszare, jedynie golenie bladoróżowe[2].

Młody[edytuj | edytuj kod]

Młody osobnik jest różowy z ciemną plamką na odwłoku, a kolory dorosłe zaczynają się pojawiać przy około 4-5 wylince[2].

Zachowanie i jad[edytuj | edytuj kod]

Jest to bardzo łagodny pająk, bardzo rzadko przejawiający agresję[2]. Pająk ten zaniepokojony wyczesuje włoski parzące[2]. Mimo spokojnego usposobienia, należy unikać brania go na ręce[2]. Jad tego gatunku jest słaby[2].

Długość życia[edytuj | edytuj kod]

Samice żyją około 20 lat, samce umierają po 1-2 latach od ostatniej wylinki[2]. Samce rosną nieco szybciej od samic[2].

Hodowla[edytuj | edytuj kod]

Terrarium[edytuj | edytuj kod]

Dorosły wymaga terrarium o wymiarach 30/20/20 cm (dł./szer./wys.)[2]. Podłożem może być torf lub substrat kokosowy o warstwie około 10 cm[2]. Warto umieścić w nim miseczkę z wodą, konar, kamienie lub połówkę orzecha kokosowego[2]. Można dla ozdoby używać sztucznych roślin (żywe mogą zostać wykopane przez pająka)[2].

Warunki[edytuj | edytuj kod]

Najbardziej optymalna temperatura to 25-27 stopni Celsjusza, a wilgotność powinna być utrzymywana na umiarkowanym poziomie (50-60%)[2].

Żywienie[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten nie sprawia problemów w karmieniu[2]. Młodym można podać larwy mącznika (ważne, by się nie zakopały), natomiast starsze osobniki i dorosłe mogą być karmione świerszczami, karaczanami i szarańczami[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Brachypelma emilia, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Awikularia, Brachypelma emilia [online], Terrarium, 23 grudnia 2023 [dostęp 2024-02-05] (pol.).