Briar Rose
 |
Ten artykuł od 2016-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
 Briar Rose, 2010. Od lewej: Vinaya Saksena, Jason Vanderpool, Randy Blake II, Joseph McDonald, Chris Landoch | |
| Inne nazwy |
B.R., Giant Twig (Secret shows only) |
|---|---|
| Rok założenia | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Wydawnictwo |
SWP, Roaar Records |
| Skład | |
| Randy Blake II (vocals) Jason Vanderpool (drums) Chris Landoch (bass) Joseph McDonald (keyboards) Vinaya Saksena (guitar) | |
| Byli członkowie | |
| Marcus Lorde (guitar) Kevin DeMello (drums) Michael Tylla (guitar) Josh Simonin (bass) Ken Sirois (drums) Phil Richardson (bass) Rodney Baker (guitar) Ryan Rogers (guitar) Chris Bourque (bass) Chris Longo (drums) Myles Lucier (guitar) Chris Reed (guitar) Randy Allen Arruda (drums) Rick D'Ambra (bass) Mike Lepore (guitar) | |
| Strona internetowa | |
Briar Rose – zespół heavymetalowy ze Stanów Zjednoczonych, ze Swansea w stanie Massachusetts. Nazwa została zaczerpnięta z baśni braci Grimm „Śpiąca królewna”, ang. Briar Rose (w dosłownym tłumaczeniu „Dzika róża”) – zespół zafascynowany był ideą ukrycia piękna w ciemności, żeby chronić je przed siłami mroku.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Zespół założyli w 1988 wokalista Randy Blake II i gitarzysta Marcus Lorde po rozpadzie Brideshead, kontynuując współpracę z perkusistą Kevinem DeMello oraz z basistą Rogerem Dumasem. Wkrótce Dumas został zastąpiony przez Michaela Tylla, który początkowo był gitarzystą basowym, a następnie grał na gitarze rytmicznej (po dołączeniu do zespołu basisty Josha Simonina). W roku 1988 grupa nagrała demo “Briar Rose”, producentem był Joe Moody, który później współpracował z m.in. Vital Remains.
W 1991 roku został wydany debiutancki album zespołu, Dark Tales of Optimism, co pozwoliło zespołowi uzyskać popularność poza rodzimą Nową Anglią. Magazyn rockowy Kerrang! w swojej recenzji albumu napisał: „Produkcja ta uchwyciła nadzieje i aspiracje zespołu z zaskakującą wyrazistością. Muzyka jest zaskakującą mieszanką w której ścierają się wpływy wczesnego Iron Maden z niewielką domieszką Black Sabbath i technicznie Dark Tales Of Optimism powinna też przypaść do gustu fanom zespołów takich jak Battlezone czy Mercyful Fate”.
Planowana trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii została wstrzymana po odejściu DeMello, Tylla i Simonina. Blake II & Lorde wznowili trasę, zatrudniając zastępczych muzyków. Po powrocie do grupy dołączył perkusista Ken Sirois. Zatrudniony też został basista Phil Richardson i gitarzysta Rodney Baker. Zespół przystąpił do komponowania materiału na drugi album, Win if You Can, Lose if You Must but Always Cheat z Joe Moodym w roli producenta. Do nagrania miało dojść na Rhode Island, ale sesje zostały przerwane ze względu na problemy zdrowotne Marcusa Lorde.
Po odejściu Sirois i Richardsona zrezygnował również Lorde, któremu stan zdrowia uniemożliwił dalszą karierę. W produkcji nowego albumu udział wzięli nowi członkowie zespołu: Chris Bourque na gitarze basowej i Chris Longo na perkusji. Album został dobrze przyjęty w Stanach Zjednoczonych i innych krajach. Ryan Rogers dołączył do zespołu jako nowy gitarzysta.
Kiedy w USA zapanowała moda na grunge, wszyscy członkowie zespołu poza Blake II odeszli w 1994, żeby tworzyć muzykę w nowym stylu. Blake II natomiast zajął się muzyką celtycką i folk rockiem. Pracując przy wydawaniu magazynu, w 2000 dowiedział się o popularności zespołu w innych krajach[jakich?]. Zespół miał tam niemalże status kultowy, a oba albumy były szeroko rozprowadzane jako bootlegi. Po odzewie ze strony nowo odkrytych fanów został wydany album Detention. Blake II kontynuował działalność w wydawnictwie, ale kontakt z fanami nie pozwalał mu zapomnieć o zespole.
W 2007 wznowiono działalność grupy, przyjmując Chrisa Longo jako perkusistę, basistę Ricka D'Ambra oraz gitarzystę Chrisa Reeda i perkusistę Mylesa Luciera z Reflections of Mortallity. Na gitarze rytmicznej zaczął grać w zespole Mike Lepore. 23 lipca 2007 zespół powrócił na scenę w czasie festiwalu Music For Middlesex 5, na którym wcześniej występowali Aerosmith, Boston, New England (band) oraz The Fools. Występ okazał się sukcesem i Briar Rose rozpoczął pracę nad kolejnym albumem w nowym składzie – oprócz Chrisa Reeda, który powrócił do swojego oryginalnego zespołu.
Specjalnie na Halloween zespół wydał “Devil on a Cell Phone”, a w listopadzie 2007 – “Hairy Eyeball”. W 2008 Longo został zastąpiony przez Randy Allen Arruda na perkusji. W listopadzie 2008 zespół przystąpił do sesji nagraniowej z nominowanym do nagrody Grammy producentem Chrisem Tsangaridesem. Również w 2008 zostały wydane dwa single: „Holy Fubar” oraz „Imprisioned in Flesh”. 23 sierpnia 2008 wydany został EP Party Favor jako zbiór poprzednich singli od 2007 i dwa nowe utwory: „Cry For Dawn” w nieukończonej wersji oraz „I Call That True Love” – wersja lo-fi utworu wcześniej nagranego przez Dr. Hook & The Medicine Show z ich albumu z 1971 Doctor Hook and the Medicine Show.
W październiku 2008 wydane zostały cztery utwory z okazji Halloween, w formie nawiązujące do utworu Jim Stafforda z lat siedemdziesiątych XX w., „Swamp Witch”. W tym samym czasie zespół wyjechał do Kent w Wielkiej Brytanii w celu nagrania trzeciego albumu, Roses Are Rare, Violence Is True. Album został wyprodukowany, przez Chrisa Tsangarides i zawiera 9 utworów. Pierwszy singel z albumu to „Astral Groover”, wydany w styczniu 2009.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]
| Data wydania | Tytuł | Wydawnictwo | Pozycja na liście | Sprzedaż w USA |
|---|---|---|---|---|
| 1988 | Briar Rose (EP) | SWP / Roaar Records | ||
| 1990 | Dark Tales Of Optimism | |||
| 1992 | Win If You Can, Lose If You Must But Always Cheat | |||
| 2000 | Detention (Live) | |||
| 2009 | Roses Are Rare, Violence Is True | Roaar Records |
Single[edytuj | edytuj kod]
| Data wydania | Tytuł | Wydawnictwo | Pozycja na liście | Kraj |
|---|---|---|---|---|
| 1990 | The Hour Of Midnight | SWP | ||
| Overtaker | ||||
| 1992 | The Biggest Little Word | 83 | Germany | |
| Backstabbed | SWP / Roaar Records | |||
| 2007 | Devil On A Cell Phone | Roaar Records | ||
| Hairy Eyeball | ||||
| 2008 | Holy Fubar | |||
| Imprisoned In Flesh | ||||
| Swamp Witch | ||||
| 2009 | Astral Groover | 60 | USA | |
| Three Little Fishies | ||||
| Ravens On Roadkill | ||||
| Mistletoe Belt Buckle | ||||
| 2010 | Hail of Bullets | |||
| Mistletoe Belt Buckle: The Lounge Version |
EP[edytuj | edytuj kod]
| Data wydania | Tytuł | Wydawnictwo | Pozycja na liście | Sprzedaż w USA |
|---|---|---|---|---|
| 1988 | Briar Rose (EP) | SWP / Roaar Records | ||
| 1991 | The Promotional Prostitution Tape | |||
| 2008 | Party Favor |
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andy Smith, Singalong With Satan, Providence Journal, 1990, E1 & E9.
- Gary Shapre-Young, Horst Odermatt: The Ultimate Hard Rock Guide, Vol.1 (Band listing and discography.).
- Gary Shapre-Young: Briar Rose: Rockdetector Biography. [dostęp 2008-08-28].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Briar Rose na Rockdetector. musicmight.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-17)].
- Briar Rose na Rate Your Music