Przejdź do zawartości

Bronna Góra

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronna Góra
Бронная Гара
Бронная Гора
Ilustracja
Pomnik pamięci ok. 50 000 osób zamordowanych przez Niemców w Bronnej Górze
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

bereski

Sielsowiet

Sokołów

Populacja (2009)
• liczba ludności


773[1]

Kod pocztowy

225212

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bronna Góra”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Bronna Góra”
Ziemia52°36′36″N 25°05′15″E/52,610000 25,087500

Bronna Góra[2] (biał. Бронная Гара; ros. Бронная Гора) – wieś na Białorusi, w obwodzie brzeskim, w rejonie bereskim, w sielsowiecie Sokołów.

Znajdują się tu parafialna cerkiew prawosławna pw. św. Włodzimierza[3], stacja kolejowa Bronna Góra, położona na linii Moskwa – Mińsk – Brześć oraz 46. Arsenał Pocisków i Amunicji.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W dwudziestoleciu międzywojennym Bronna Góra miała status leśniczówki. Leżała w Polsce, w województwie poleskim, w powiecie kosowskim[a] (do 1935), a następnie w powiecie iwacewickim, w gminie Piaski[4]. Była wówczas siedzibą nadleśnictwa Bereza Kartuska[5]. W 1921 miejscowość liczyła 16 mieszkańców, zamieszkałych w 4 budynkach, w tym 8 Białorusinów, 5 Polaków i 3 Żydów. 8 mieszkańców było wyznania prawosławnego, 5 rzymskokatolickiego i 3 mojżeszowego[4].

W czasie II wojny światowej, od maja do listopada 1942, Niemcy wysadzali na przystanku kolejowym Bronna Góra transporty ludności, głównie Żydów m.in. z gett w Brześciu, Berezie Kartuskiej, Janowie, Kobryniu i Horodeczu. Osobom tym nakazywano się rozebrać, a następnie były one pędzone do lasu, gdzie ich rozstrzeliwano i chowano w dołach śmierci (zob. Bronna Góra). Szacuje się, że w lesie przy Bronnej Górze zginęło ok. 50 000 ludzi.

W marcu 1944 Niemcy w obliczu nacierającego frontu usiłowali zatrzeć ślady zbrodni. Około 100 robotników wykopywało i paliło zwłoki. Pod koniec prac robotnicy zostali zabici, a teren zalesiony.

Obecnie w miejscu kaźni znajduje się pomnik poświęcony ofiarom[6].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

  1. do 12 grudnia 1920 w powiecie słonimskim

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]