Dzioborożec białobrzuchy
| Anthracoceros albirostris[1] | |||
| (Shaw, 1808) | |||
 Para w parku w Kuala Lumpur | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
dzioborożec białobrzuchy | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
Dzioborożec białobrzuchy[4] (Anthracoceros albirostris) – gatunek dużego ptaka z rodziny dzioborożców (Bucerotidae). Występuje w orientalnej Azji. Nie jest zagrożony.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Dzioborożec białobrzuchy występuje w zależności od podgatunku[5][4][2]:
- A. albirostris albirostris – dzioborożec białobrzuchy – Indie do płd. Chin, Indochiny i płn. Półwysep Malajski
- A. albirostris convexus – dzioborożec malajski – płd. Półwysep Malajski, Wielkie Wyspy Sundajskie oraz pobliskie wyspy
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Jest to duży ptak o długości ciała 55–60 cm oraz masie ciała wynoszącej u samców 680–907 g, u samic 567–879 g[2]. Posiada czarne upierzenie z wyjątkiem białych pasów na gardle, brzuchu i spodniej części ogona. Mogą występować drobne różnice regionalne w odniesieniu do koloru dzioba i koloru upierzenia ogona. Samce są większe od samic.
Biotop[edytuj | edytuj kod]
Naturalnym środowiskiem tego ptaka są lasy subtropikalne, tropikalne lasy deszczowe i wilgotne lasy nizinne[3].
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Ptak ten jest właściwie wszystkożerny, ale jego ulubionym składnikiem pokarmowym są owoce i jagody: głównie figi i rambutany.
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje dzioborożca białobrzuchego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana; w 2001 roku podawano, że jest to najpospolitszy z azjatyckich dzioborożców. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za stabilny ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku[3].
Filatelistyka[edytuj | edytuj kod]
Poczta Polska wydała w 30 października 2019 znaczek o nominale 3,30 zł z fotografią dzioborożca białobrzuchego w serii Ptaki Singapuru i Polski (wspólna emisja obu krajów). Nakład liczył 120 000 sztuk. Użyto techniki offsetowej na papierze fluorescencyjnym. Autorem projektu znaczka był Sonny Lee. Na znaczku umieszczone zostały łacińska i polska nazwa gatunku: Anthracoceros albirostris dzioborożec białobrzuchy[6]. W wydanym bloku na bliźniaczym znaczku „polskim” znalazł się sokół wędrowny[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anthracoceros albirostris, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c A.C. Kemp, P. Boesman: Oriental Pied Hornbill (Anthracoceros albirostris). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2020. [dostęp 2020-05-04]. (ang.).
- ↑ a b c Anthracoceros albirostris, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Bucerotidae Rafinesque, 1815 - dzioborożce - Hornbills (wersja: 2015-10-31). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-05-04].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Mousebirds, Cuckoo Roller, trogons, hoopoes, hornbills. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-03]. (ang.).
- ↑ Marek Jedziniak: Ptaki Singapuru i Polski. kzp.pl. [dostęp 2019-12-10]. (pol.).
- ↑ Ptaki Singapuru i Polski (2019; Nr kat.:227). filatelistyka.poczta-polska.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-10)]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Davison G.W.H.: Birds of Borneo, Sabah, Sarawak, Brunei and Kalimantan. New Holland, 2007. ISBN 978-1845378318.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).