Burczyńscy herbu Lubicz
Burczyńscy herbu Lubicz – polski ród szlachecki[1], którego pochodzenie dotychczas nie zostało gruntownie zbadane.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W zaborze austriackim wylegitymował się ze szlachectwa Franciszek Burczyński w 1782 r. przed Lwowskim Sądem Ziemskim[2].
Adam Boniecki pisał o tym Franciszku, iż był synem Józefa i Elżbiety Jaskólskiej, wnukiem Konstantgo i Anny Popowskiej; jako subdelegat grodzki stężycki odstąpił Skorupkom w 1762 r. swe prawa do Olszowiec w powiecie sandomierskim; umarł w 1795 r., pozostawiając z żony Barbary Piaseckiej: Wiktorię Ewę za Tadeuszem Jakubowskim, Klarę za Stanisławem Majewskim, Marię za Adamem Jakubowskim oraz Stanisława, zmarłego bezżennie w 1829 r., i Franciszka, po którym ze Zbroszkównej pozostało potomstwo[1].
Od II połowy XVIII w. do II wojny światowej ród Burczyńskich zamieszkiwał w powiecie tłumackim.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b A. Boniecki, Herbarz Polski, (tom II) Warszawa 1900
- ↑ Poczet szlachty galicyjskiej i bukowińskiej Lwów 1857