Błyszczka zosimi
| Diachrysia zosimi | |||
| (Hübner, 1822) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Diachrysia zosimi | ||
| Synonimy | |||
| |||
Błyszczka zosimi (Diachrysia zosimi) – gatunek motyla z rodziny sówkowatych.
Motyl o brunatnych: czole, głaszczkach wargowych i tyle tułowia, brunatnobiałym ciemieniu, szarych patagiach i szarobiałym przedzie tułowia. Osiąga od 32 do 40 mm rozpiętości skrzydeł. Przednie skrzydła o przepasce falistej zauważalnej tylko przy przednim i trapezowatego kształtu metalicznie połyskującej plamie obok kątów tylnych. Tylne skrzydła szarobrunatne. W genitaliach samca wezyka bez ciernia, unkus łukowaty, wyrostek sakulusa duży i zaostrzony, a dystalna część edeagusa z grupką igłowatych sklerytów. Torebka kopulacyjna samic o szerokim wejściu i silnie wydłużonym korpusie z uchyłkiem w części tylnej[2].
Gąsienice odżywiają się krwiściągiem lekarskim[2].
Owad rozprzestrzeniony od Europy Środkowej, przez Syberię po rosyjski Daleki Wschód i Japonię. Jest to gatunek stenotopowy, występujący na torfowiskach niskich, przejściowych, węglanowych oraz bagnach nadrzecznych. W Europie występuje na izolowanych, reliktowych stanowiskach. W Polsce wyłącznie na wschodzie kraju. Z uwagi na podatność jego siedlisk na zniszczenie przez zaburzenie stosunków wodnych umieszczony został w Polskiej czerwonej księdze zwierząt ze statusem narażonego na wyginięcie[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Diachrysia. [w:] funet.fi [on-line]. [dostęp 2016-11-07].
- ↑ a b Klucze do oznaczania owadów Polski, cz. XXVII, zeszyt 53e. Sówki – Noctuidae. Podrodziny: Acontiinae, Sarrothripinae, Euteliinae, Plusiinae, Catocalinae, Rivulinae, Hypeninae i Herminiinae.. J. Buszko. Warszawa - Wrocław: 1983.
- ↑ Janusz Nowacki, ''Diachrysia zosimi'' – błyszczka zosimi, Głowaciński Z. (red.), Nowacki J. (red.), [w:] Polska czerwona księga zwierząt. Bezkręgowce, Instytut Ochrony Przyrody PAN w Krakowie i Akademia Rolnicza im. A. Cieszkowskiego w Poznaniu, 2004 [dostęp 2016-11-07].