Casimir Johannes Prinz zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Casimir J. Prinz zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg
Casimir Johannes Ludwig Otto Prinz zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1917
Frankfurt nad Menem

Data i miejsce śmierci

21 lutego 2010
Hamburg

Zawód, zajęcie

polityk, menedżer

Stanowisko

poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1979–1983)

Partia

Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna

Casimir Johannes Ludwig Otto Prinz zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg (ur. 22 stycznia 1917 we Frankfurcie nad Menem, zm. 21 lutego 2010 w Hamburgu[1]) – niemiecki polityk i menedżer, arystokrata z rodu Sayn-Wittgenstein-Berleburg, od 1979 do 1983 poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Otto Konstantina (1878–1955) i Elisabeth Prinzessin zu Löwenstein-Wertheim-Freudenberg (1890–1963), trzeci z pięciorga dzieci Otto. Po rozwodzie rodziców jego ojczymem został w 1930 żydowski przedsiębiorca Richard Merton. Po ukończeniu szkoły średniej przez dziewięć miesięcy wykonywał prace przymusowe, następnie odbył szkolenie do zawodu bankowca. Pracował jako prokurent fabryki cementu i prowadził własną firmę w Londynie, następnie zatrudniony na kierowniczych stanowiskach w przedsiębiorstwie Frankfurter Metallgesellschaft AG, w tym 22 lata jako wiceprezes[2]. Był założycielem i prezesem oddziału World Wildlife Fund w Niemczech, a także działaczem organizacji społecznych[3].

Wstąpił do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej, należał do jej konserwatywnego skrzydła Die Deutschen Konservativen. Od 1976 do 1988 był skarbnikiem heskiego CDU. W 1979 wybrano go do Parlamentu Europejskiego, gdzie przystąpił do Europejskiej Partii Ludowej. Z mandatu zrezygnował 30 grudnia 1983[4]. W 2000 ujawniono aferę polegającą na nielegalnym transferze środków z tajnych kont bankowych na konto heskiej CDU, w którą zamieszany był oprócz niego Manfred Kanther i Horst Weyrauch. Dwaj ostatni zostali skazani w procesie, natomiast śledztwo dotyczące defraudacji księcia Sayn-Wittgenstein-Berleburg umorzono w 2005 ze względu na stan zdrowia[1][3]. Sam książę rozpowszechniał informację, że pieniądze na koncie miały pochodzić od żydowskich spadkodawców i z darowizn[5][6].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Trzykrotnie żonaty: od 1939 do 1949 z Ingrid Alsen, od 1950 do 1987 z Iris Ryle i od 1987 do śmierci z Beatrix von Eichel. Doczekał się czwórki dzieci (córki i syna z pierwszego związku oraz dwóch synów z drugiego).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Ex-Schatzmeister der Hessen-CDU gestorben. zeit.de, 25 lutego 2010. [dostęp 2021-04-16]. (niem.).
  2. ↑ Casimir Prinz zu Sayn-Wittgenstein. bebraverlag.de. [dostęp 2021-04-16]. (niem.).
  3. ↑ a b Nun jammert der Konten-Prinz. taz.de, 17 stycznia 2000. [dostęp 2021-04-16]. (niem.).
  4. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. europarl.europa.eu. [dostęp 2021-04-15].
  5. ↑ Empörung über angebliche jüdische Vermächtnisse – Hessens Ministerpräsident Roland Koch entschuldigt sich für die Legende. tagesspiegel.de, 18 stycznia 2000. [dostęp 2021-04-16]. (niem.).
  6. ↑ Die Spendenwaschanlage der CDU. sueddeutsche.de, 15 lipca 2004. [dostęp 2021-04-16]. (niem.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Casimir_Johannes_Prinz_zu_Sayn-Wittgenstein-Berleburg&oldid=71798220”