Caterina Buti del Vacca
Caterina Buti del Vacca (ur. ok. 1427[1], zm. zap. 1495[2]) – kochanka florenckiego notariusza ser Piera da Vinci, matka włoskiego malarza renesansowego Leonarda da Vinci.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodzenie Cateriny nie zostało do końca ustalone. Jeden z pierwszych biografów Leonarda da Vinci, piszący ok. 1540 Anonimo Gaddiano, przekazał, że matka artysty pochodziła z wysokiego stanu społecznego, przy czym istnieje hipoteza, jakoby była ona dzieckiem nieślubnym[3]. W literaturze Caterina najczęściej jednak jest uważana za chłopkę lub dziewkę służebną[1]. Przeważnie przyjmuje się, że była ona córką drwala Boscaiola di Cerreto Guidi z dębowego lasu niedaleko Vinci[1][4]. Związała się z florenckim prawnikiem i księgowym ser Pierem da Vinci, wywodzącym się z rodziny notariuszy. 15 kwietnia 1452 w Anchiano niedaleko Vinci urodziła syna, nazwanego imieniem Leonardo. Ser Piero nadał mu nazwisko, lecz nie poślubił Cateriny, prawdopodobnie dlatego, że był już zaręczony z córką bogatego notariusza Albierą di Giovanni Amadori[1].
Rok po urodzeniu Leonarda Caterina wyszła za mąż za mieszkańca Vinci Antonia di Piero Buti del Vacca zwanego Accattanbrigą (awanturnikiem), wykonującego zawód piecowego (wypalał wapno) w Mercatale, i zamieszkała wraz z nim w Campo Zeppi. Małżeństwo zaaranżował Piero da Vinci (Antonio był jednym z pracowników na jego włościach)[5]. Małżeństwo Cateriny z Butim należało do udanych. Pochodziło z niego pięcioro dzieci: Piera, Maria, Lisabetta, Francesco i Sandra. Dzieci najprawdopodobniej zostały ochrzczone w kościele parafialnym San Pantaleone naprzeciwko Campo Zeppi[6]. Mąż Cateriny zmarł około 1490[7].
16 lipca 1493 do Corte Vecchia przyjechała kobieta o imieniu Caterina, identyfikowana z matką Leonarda[8]. Informację o jej przybyciu da Vinci zamieścił w swoim notatniku. Caterina po owdowieniu miała przyjechać do syna, aby u jego boku przeżyć ostatnie lata życia. Z Leonardem mieszkała przez dwa lata. Gdy zmarła, da Vinci urządził jej skromny jak na tamte czasy pogrzeb, zapisując w swym notatniku wszystkie wydatki na sumę 123 soldów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Ch. Nicholl, Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Warszawa 2006, s. 40.
- ↑ Ch. Nicholl, Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Warszawa 2006, s. 306.
- ↑ Ch. Nicholl, Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Warszawa 2006, s. 41, przyp. 15.
- ↑ A. Vezzosi, Leonardo da Vinci. Genialny wizjoner, Warszawa 2006, s. 15.
- ↑ Kamil Kozakowski. Leonardo da Vinci: genialny artysta, który chciał poznać tajemnice wszechświata. „Histmag.org”, maj 2019. [dostęp 2019-05-14].
- ↑ Ch. Nicholl, Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Warszawa 2006, s. 43.
- ↑ Ch. Nicholl, Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Warszawa 2006, s. 44.
- ↑ Ch. Nicholl, Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Warszawa 2006, s. 304
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Kamil Kozakowski. Leonardo da Vinci: genialny artysta, który chciał poznać tajemnice wszechświata. „Histmag.org”, maj 2019. [dostęp 2019-05-14].- Nicholl Ch., Leonardo da Vinci. Lot wyobraźni, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2006, ISBN 978-83-7414-220-5, s. 40–44, 304–307.
- Alessandro Vezzosi, Leonardo da Vinci. Genialny wizjoner, Alicja Choińska (tłum.), Warszawa: Świat Książki, 2006, s. 14–16, ISBN 83-247-0356-X, ISBN 978-83-247-0356-2, OCLC 749882594.
