Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej w Narvie-Jõesuu
| |||||||||||||||
| cerkiew parafialna | |||||||||||||||
.jpg) Widok ogólny | |||||||||||||||
| Państwo |  Estonia
| ||||||||||||||
| Miejscowość |  Narva-Jõesuu
| ||||||||||||||
| Wyznanie | prawosławne | ||||||||||||||
| Kościół | Estoński Kościół Prawosławny | ||||||||||||||
| Eparchia | narewska | ||||||||||||||
| Wezwanie | Kazańskiej Ikony Matki Bożej | ||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne | 22 października/4 listopada | ||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Estonii  | |||||||||||||||
| 59,450046°N 28,024797°E/59,450046 28,024797 | |||||||||||||||
Cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej – prawosławna cerkiew w Narvie-Jõesuu, w jurysdykcji eparchii narewskiej Estońskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Drewniana cerkiew Kazańskiej Ikony Matki Bożej została zbudowana w ciągu jednego roku, w 1867 r., i wtedy też wyświęcona. Pierwotnie znajdowała się we wsi Meriküla[1]. Świątynia była jedynym obiektem, jaki ocalał po spaleniu wsi podczas niemiecko-radzieckich bitew nad Narwą w 1944 r.[1]. Z kolei parafialna cerkiew św. Włodzimierza w Narvie-Jõesuu, zbudowana w 1893 r., została wysadzona w powietrze przez wycofujących się Niemców[1]. Stąd w 1946 r. pojawił się pomysł przeniesienia drewnianej świątyni do tejże miejscowości[1].
Biskup talliński Paweł zaaprobował taką koncepcję, jednak miejscowe władze nakazały parafianom umieścić ją w innym miejscu, niż znajdowała się zniszczona starsza świątynia. Zamiast na brzegu Narwy, budowlę umieszczono przy nowo wytyczonym rynku[1]. Podczas przenoszenia w 1947 r. zniszczeniu uległa wieża cerkwi z kopułą oraz część drewnianych karniszy[2]. Świątynia została ponownie konsekrowana 28 sierpnia 1948 r. przez biskupa tallińskiego Izydora, który nadał jej wezwanie św. Włodzimierza, zgodne z wezwaniem parafii w Narvie-Jõesuu[2]. W 2013 r. cerkwi przywrócono wezwanie Kazańskiej Ikony Matki Bożej[3]. Rok wcześniej w miejscowości, w dawnym budynku stacji meteorologicznej, otwarto drugą świątynię, której patronem został św. Włodzimierz[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 92.
- ↑ a b metropolita Korneliusz i inni, Prawosławnyje..., s. 94.
- ↑ Храм Казанской иконы Божией Матери - Эстонская Православная Церковь Московского Патриархата, www.orthodox.ee [dostęp 2018-04-12] (ros.).
- ↑ Храм князя Владимира - Эстонская Православная Церковь Московского Патриархата, www.orthodox.ee [dostęp 2018-04-12] (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- metropolita Korneliusz, W. Siłowjew, W. Wołochonski, S. Glinkale, W. Iljaszewicz, I. Łapszyn, S. Miannik, J. Sieliwierstowa, F. Hirvoja, Prawosławnyje chramy Estonii-Eesti Oigeusu Kirikud-The Orthodox churches in Estonia, Tallinn–Moskwa 2007.