Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego w Poniewieżu

Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego

Panevėžio Viešpaties Prisikėlimo cerkvė

cerkiew parafialna
Cerkiew od frontu
Państwo	Litwa
Miejscowość	Poniewież
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Parafia	Zmartwychwstania Pańskiego w Poniewieżu
Wezwanie	Zmartwychwstania Pańskiego
Wspomnienie liturgiczne	Pascha
Historia Data zakończenia budowy 1892 Data poświęcenia 1892 Aktualne przeznaczenie czynna świątynia prawosławna
Dane świątyni Świątynia • materiał bud. • drewno Wieża kościelna • liczba wież 1 Kopuła • liczba kopuł 2 Liczba ikonostasów 1 Liczba naw 1 Dzwonnica • typ dzwonnicy wbudowana
Położenie na mapie Poniewieża Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego
Położenie na mapie Litwy Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego
55°43′33,1″N 24°21′17,4″E

Cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego – prawosławna cerkiew w Poniewieżu. Świątynia parafialna. Należy do dekanatu wisagińskiego w eparchii wileńskiej i litewskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Historia

Cerkiew powstała w 1892 jako kaplica cmentarna, obiekt pomocniczy względem parafialnej cerkwi Kazańskiej Ikony Matki Bożej, na którą zamieniono popijarski kościół Świętej Trójcy. W 1918, po zwróceniu katolikom tej świątyni, kaplica Zmartwychwstania Pańskiego została zmieniona w cerkiew parafialną. Świątynia była w okresie międzywojennym ważnym ośrodkiem prawosławia na Litwie: przy parafii działała drukarnia religijna, towarzystwo dobroczynne i przytułek dla sierot. W latach 1921–1936 w cerkwi znajdowała się uważana za cudowną Surdegska Ikona Matki Bożej, pochodząca z zamkniętego w 1917 monasteru w Surdegach.

W 1947 władze stalinowskie zarejestrowały świątynię w Poniewieżu jako czynną cerkiew prawosławną.

Architektura

Cerkiew od strony prezbiterium

Cerkiew w Poniewieżu jest drewniana, jednonawowa. Wejście do niej prowadzi przez przedsionek, ponad którym wznosi się dzwonnica zwieńczona sygnaturką z cebulastą złoconą kopułą. Podobna konstrukcja znajduje się również nad prezbiterium. Budynek malowany jest z zewnątrz na niebiesko, obramowania okien i półkolumny – na biało. Na głównych drzwiach i tylnej ścianie prezbiterium rzeźbione i malowane krzyże prawosławne. We wnętrzu jednorzędowy ikonostas oraz dwa neoklasycystyczne boczne kioty z ikonami (jeden z nich zawiera kopię Surdegskiej Ikony Matki Bożej). Na ścianach budynku kilkanaście mniejszych ikon z II połowy XX wieku.

Zobacz też

• Dekanat wisagiński

Bibliografia

• G. Szlewis, Православные храмы Литвы, Свято-Духов Монастыр, Vilnius 2006, ISBN 9986-559-62-6