Chlorionidea

Chlorionidea
Löw, 1885
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	pluskwiaki
Podrząd	fulgorokształtne
Rodzina	szydlakowate
Podrodzina	Delphacinae
Plemię	Delphacini
Rodzaj	Chlorionidea
Typ nomenklatoryczny
Chlorionidea flava Löw, 1885

Chlorionidea – rodzaj pluskwiaka z podrzędu fulgorokształtnych i rodziny szydlakowatych. Obejmuje 4 opisane gatunki. Zamieszkują palearktyczną Eurazję.

Taksonomia

Rodzaj ten wprowadzony został w 1885 roku przez Paula Löwa jako takson monotypowy. Współcześnie zalicza się do niego 4 opisane gatunki:

• Chlorionidea apenninica Guglielmino et Bückle, 2010
• Chlorionidea bromi Emeljanov, 1964
• Chlorionidea flava Löw, 1885
• Chlorionidea sibillinica Guglielmino et Bückle, 2010

Morfologia

Pluskwiaki o ciele długości od 2,8 do 4,2 mm. Samice są krótkoskrzydłe, natomiast wśród samców występują formy krótko- i długoskrzydłe. Tło ciała ubarwione jest biało lub żółto. Na nim występują ciemne znaki przy żeberkach głowy oraz biała linia wzdłuż środka grzbietu, biorąca początek na ciemieniu i sięgająca końca odwłoka. Głowa ma żeberka na zaustku i czole wyraźne i pozbawione modyfikacji, a przejście z czoła na ciemię niemal kanciaste. Ciemię jest dłuższe niż szerokie, krawędzie boczne ma prawie równoległe lub lekko zbieżne, a brzeg przedni wystający. Spośród komórek formowanych przez żeberka na ciemieniu wierzchołkowa jest bardzo wąska. Przedplecze cechują rozbieżne i nie osiągające jego tylnej krawędzi żeberka boczne. U form krótkoskrzydłych długość skrzydła jest niemal dwukrotnie większa niż szerokość, a jego wierzchołek jest zaokrąglony. Odnóża mają ostrogi zagoleniowe zaopatrzone w od 15 do 23 ząbków. Odwłok samca cechuje słabo zesklerotyzowany pigofor o niemodyfikowanej krawędzi. Genitalia mają zesklerotyzowaną listewkę pośrodku diafragmy, pierścieniowate suspensorium oraz zakrzywiony edeagus z niesymetrycznymi szeregami ząbków.

Ekologia i występowanie

Owady te zasiedlają głównie góry. Bytują na górskich łąkach, pastwiskach, stepach, skrajach lasów, polanach i wśród traw porastających brzeziny. Są fitofagami ssącymi soki roślin z rodzaju Sesleria. Zimę spędzają jako jaja lub hibernujące larwy. Postacie dorosłe spotyka się od maja do października. U C. flava na świat przychodzić mogą dwa pokolenia w ciągu roku, u pozostałych gatunków przypuszczalnie tylko jedno.

Rodzaj ten zamieszkuje palearktyczną Eurazję, będąc rozprzestrzenionym od Alp przez Kaukaz po Azję Środkową. Wszystkie gatunki znane są z Europy, przy czym Ch. apenninica i Ch. sibillinica to endemity Włoch. Z Kaukazu Północnego znane są C. bromi i C. flava. W Azji Środkowej występuje tylko C. bromi, sięgający na wschód po Kirgistan i Mongolię.