Convair Model 118
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Convair |
| Konstruktor |
Theodore Hall |
| Typ |
samochód latający |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1947 |
| Lata produkcji |
1947-8 |
| Liczba egz. |
2 |
| Liczba wypadków |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Lycoming O-435C |
| Moc |
190 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,49 m |
| Wysokość |
2,54 m |
| Masa | |
| Własna |
691 kg |
| Startowa |
1157 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
201 km/h |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 1+3 | |
Convair Model 118 – amerykański samochód latający zaprojektowany przez Theodore'a Halla w zakładach Convair pod koniec lat 40. XX wieku, wersja rozwojowa Convair Model 116.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Jeden z głównych projektantów Consolidated Vultee (później – Convair), Theodore Hall, był prywatnie bardzo zafascynowany ideą „powietrznego samochodu” (air car) i rozpoczął prace nad projektowaniem takiego pojazdu jeszcze przed II wojną światową[1]. W 1941 roku zakłady Consolidated zaproponowały dowództwu USAAF zaprojektowanie tego typu pojazdu do rajdów komandosów, jednak USAAF nie wykazał zainteresowania takim projektem[1]. Hall powrócił do swojego idée fixe o „samolocie w każdym garażu” (aircraft in everyone's garage) po zakończeniu wojny poświęcając mu wiele środków i czasu[1]. Pierwszym zaprojektowanym przez niego samochodem latającym był Convair Model 116, który nie wszedł do produkcji seryjnej[1]. Zbudowany w latach 1946–1948 Model 118 był drugą próbą zbudowania takiego środka transportu[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po zakończeniu testów Modelu 166 w 1946 roku, Hall postanowił kontynuować prace nad samochodami latającymi projektując bardziej zaawansowany technicznie pojazd, który otrzymał oznaczenie Model 118[2]. Samochód napędzany był 190-konnym silnikiem Lyoming O-435C z trzypiórowym śmigłem Sensenich[2]. Samolot został oblatany 15 listopada 1947 roku przez Reubena P. Snodgrassa i Lawrence'a G. Phillipsa[2]. Trzy dni później, prototyp z rejestracją cywilną NX90850, został rozbity podczas awaryjnego lądowania z powodu braku paliwa[2]. Lotnicza część samolotu, skrzydła i powierzchnie sterowe, była nieuszkodzona, ale w wypadku całkowicie rozbito część samochodową pojazdu[2]. Drugi prototyp, noszący to samo oznaczenie NX90850[2], został oblatany 29 stycznia 1948 roku przez Billa Martina i W.G. Griswolda[3].
Po oblataniu maszyny zaczęto planować produkcję seryjną samolotu – w wersjach cywilnych i wojskowych, a także większą wersję ze skrzydłami o rozpiętości 40 stóp (12 metrów)[3]. Planowano budowę przynajmniej 160 tysięcy pojazdów – cena samego samochodu, układu jezdnego miała wynosić 1500 dolarów[4]. W cenę nie były wliczone skrzydła – planowano, że te mogły by być wynajmowane na lotnisku[4].
Plany okazały się zbyt optymistyczne – maszyna miała poważne problemy z wibracjami ogona i nadmierną masą własną[3]. Koszty produkcji okazały się wyższe niż planowano, a same maszyny spotkały się z bardzo małym zainteresowaniem i ostatecznie cały program został anulowany[3].
Po zakończeniu programu Hall opuścił Convair i już samodzielnie kontynuował prace nad podobnymi maszynami[3].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Convair Model 118 był czteroosobowym samochodem z nadwoziem zbudowanym z włókna szklanego[4][5]. Samochód napędzany był 26-konnym silnikiem Crosley, który znajdował się z tyłu samochodu[4]. Jako samochód pojazd był napędzany 25,5-konnym silnikiem Crosley umieszczonym z tyłu pojazdu, do samochodu można było zamontować specjalnie zaprojektowane skrzydła z zespołem napędowym i ogon zamieniając go w lekki samolot[4]. W tej roli Model 118 miał układ górnopłatu z pojedynczym silnikiem ciągnącym napędzającym dwupłatowe, drewniane śmigło[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d J. Wegg: General Dynamics Aircraft. s. 184.
- ↑ a b c d e f g J. Wegg: General Dynamics Aircraft. s. 186.
- ↑ a b c d e J. Wegg: General Dynamics Aircraft. s. 187.
- ↑ a b c d e f Convair 118 ConvairCar (NX90850). 1000aircraftphotos.com. [dostęp 2015-11-24]. (ang.).
- ↑ Aerocar). fiddlersgreen.net. [dostęp 2015-11-24]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- George W. Green: Flying Cars, Amphibious Vehicles and Other Dual Mode Transports: An Illustrated Worldwide History. McFarland, 2010, s. 37-38. ISBN 978-0786445561.
- John Wegg: General Dynmics Aircraft and Their Predecessors. Naval Institute Press, 1990. ISBN 0-87021-233-8.