Czarna Turniczka (Tatry Wysokie)
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′18,4″N 20°12′08,8″E/49,205111 20,202444
| |
Czarna Turniczka (słow. Čierna vežička[1]) – wybitna turnia w Czarnym Grzbiecie w słowackiej części Tatr Wysokich, odgałęziającym się na północny wschód od grani głównej w wierzchołku Czarnego Szczytu. Siodło leży we wschodniej grani Czarnego Szczytu, stanowiącej południową krawędź Czarnego Grzbietu. Jest to najwybitniejszy obiekt na tym odcinku, oddzielony od sąsiadującej z nim na zachodzie Czarnej Kopy położoną tuż obok Czarną Szczerbiną[2].
Na południe z Czarnej Turniczki opada do Baraniej Kotliny w Dolinie Dzikiej urwista 120-metrowa ściana, ograniczona z lewej strony głęboko wciętym Kominem Motyki (Motykovy komín), mającym swój górny koniec pod Czarną Szczerbiną. U podstawy ściany biegnie w poprzek Jakubowa Ławka, ograniczająca od góry skaliste Jakubowe Spadziki. Na północ od Czarnej Turniczki rozciąga się natomiast Wyżnia Czarna Galeria – jedna z trzech płaśni w Czarnym Grzbiecie, nazywanych Czarnymi Galeriami. Od jej strony wierzchołek turni jest niepozorny. Na wschód od Czarnej Turniczki zbiega grań, będąca południową krawędzią Czarnego Grzbietu. W dole kończy się ona w regionie wschodniego krańca Jakubowej Ławki, a w dalszej części przekształca się w jedno z żeber w Jakubowym Murze, które zbiegają w kierunku Zadnich Jakubowych Ogrodów[2].
Na Czarną Turniczkę nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniejsze drogi dla taterników są łatwe (0+ w skali UIAA) i wiodą od strony Czarnej Szczerbiny oraz od wschodu przez Wyżnią Czarną Galerię. Południową ścianą biegną nadzwyczaj trudne (V) drogi Diešków i Čepeli[2].
Pierwsze wejścia na turnię mogły mieć miejsce podczas wejść na Czarny Szczyt, brak jednak na ich temat dokładnych informacji[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-09-18].
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 153–156. ISBN 83-217-2472-8.