Darchen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Darchen
Lhara
Ilustracja
Darchen
Państwo

 Chiny

Prowincja

prefektura Ngari

Prefektura

powiat Burang

Wysokość

4575 m n.p.m.

Nr kierunkowy

897

Tablice rejestracyjne

藏F

Położenie na mapie Tybetańskiego Regionu Autonomicznego
Mapa konturowa Tybetańskiego Regionu Autonomicznego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Darchen”
Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Darchen”
Ziemia30°58′35″N 81°17′13″E/30,976389 81,286944

Darchen,Tarchan lub Taqin (chiń. upr. 塔欽; chiń. trad. 塔钦; pinyin Tǎqīn) – wioska w powiecie Burang w Tybetańskim Regionie Autonomicznym Chin. Dawniej była znana jako Lhara i nadal jest tak określana. W przeszłości była ważnym przystankiem dla nomadów i ich stad owiec i miała tylko dwa stałe budynki, z których tylko jeden przetrwał okres rewolucji kulturalnej, a obecnie używany jest jako schronisko przez tybetańskich pielgrzymów[1].

Darchen jest położony dokładnie naprzeciwko świętej góry Kajlas, na wysokości 4575 m n.p.m. i jest punktem początkowym dla pielgrzymek w regionie[2][3].

Wieś leży w odległości jednego dnia jazdy autobusem na północny wschód (ok. 330 km) od miasta Shiquanhe, w którym znajduje się otwarte 1 lipca 2010 lotnisko Gunsa, oferujące dwa razy w tygodniu połączenia do Lhasy i Chengdu[4][5].

W miejscowości znajduje się kilka restauracji, pensjonat i restauracja Ganges, a obok pensjonat Zhusu oraz hotel Gandise z siedzibą Biura Bezpieczeństwa Publicznego, którego pracownicy urzędują od wiosny do października i w którym pielgrzymi muszą dać do ostemplowania swoje zezwolenia podróży i kupić „bilety”, jeśli chcą obejść dookoła górę Kajlas. Znajduje się tu również kilka domów, ufundowany przez Szwajcarię tzw. Tibetan Medical and Astro Institute i ambulatorium, w którym lekarze są uczeni medycyny tybetańskiej, liczne sklepy i kioski i kilka pól namiotowych. Pielgrzymi w tym regionie tradycyjnie jedzą wyłącznie pożywienie wegetariańskie ze względu na bliskość świętego jeziora Manasarowar i góry Kajlas[1][3][6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dorje (2009), str. 412.
  2. Albinia (2008), str. 307.
  3. a b Kotan Publishing (2004), str. 141.
  4. Mayhew and Kohn (2005), str. 209.
  5. "Tibet's fourth civil airport opens."
  6. Mayhew and Kohn (2005), pp. 210.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Albinia, Alice. (2008) Empires of the Indus: The Story of a River. First American Edition (2010) W. W. Norton & Company, New York. ISBN 978-0-393-33860-7.
  • Dorje, Gyurme. (2009) Tibet Handbook. Footprint Handbooks, Bath, England. ISBN 978-1-906098-32-2.
  • Kotan Publishing (200) Mapping the Tibetan World. Reprint 2004. ISBN 0-9701716-0-9.
  • Mayhew, Bradley and Kohn, Michael. (2005) Tibet. 6th Edition. ISBN 1-74059-523-8.