Dosyteusz (Stojczew)
| Dimityr Stojczew | |
| Biskup samokowski | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1837 |
| Data i miejsce śmierci |
14 czerwca 1907 |
| Biskup samokowski | |
| Okres sprawowania |
1872–1902 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
27 marca 1863 |
| Diakonat |
28 marca 1863 |
| Prezbiterat |
1870 |
| Chirotonia biskupia |
25 maja 1872 |
.svg){kind=small}
| |
| Data konsekracji |
25 maja 1872 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy |
Hilarion (Michajłowski), Panaret (Miszajkow), Hilarion (Iwanow) | ||||
| |||||
Dosyteusz, imię świeckie Dimityr Stojczew (ur. 8 stycznia 1837 w Sofii, zm. 14 czerwca 1907 w Samokowie) – bułgarski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1862 ukończył szkołę teologiczną Patriarchatu Konstantynopolitańskiego na Chalki. 27 marca roku następnego w katedrze św. Jerzego w Stambule złożył wieczyste śluby mnisze na ręce patriarchy Joachima II. Następnego dnia przyjął święcenia diakońskie i został zatrudniony jako pomocnik głównego sekretarza patriarchy. Święcenia kapłańskie otrzymał dopiero siedem lat później z rąk patriarchy konstantynopolitańskiego Grzegorza VI. Hierarcha ten nadał mu w tym samym roku godność archimandryty i uczynił swoim głównym sekretarzem[1].
W maju 1872 archimandryta Dosyteusz zrzekł się piastowanych dotąd obowiązków i przeszedł do służby w Egzarchacie Bułgarskim. 25 maja został wyświęcony na biskupa samokowskiego przez jego zwierzchnika, egzarchę Antyma w asyście trzech innych biskupów bułgarskich; była to pierwsza chirotonia biskupia przeprowadzona przez egzarchę bułgarskiego[1].
W Samokowie biskup Dosyteusz zainicjował budowę szkoły duchownej (otwartej w 1876), zwalczał również działalność misjonarzy protestanckich. W latach 1875–1878 zasiadał w Świętym Synodzie Egzarchatu Bułgarskiego. Zajmował się głównie działalnością duszpasterską, nie angażował się w konflikty Egzarchatu z władzami tureckimi[1], jednak po stłumieniu powstania kwietniowego organizował pomoc materialną dla rodzin ofiar[2]. W 1879 był członkiem bułgarskiego Zgromadzenia Ustawodawczego opracowującego konstytucję Bułgarii[1].
Od 1883 do 1891 tymczasowo kierował metropolią płowdiwską, od 1889 był ponownie członkiem Świętego Synodu, zaś od 1892 do 1902, gdy odszedł w stan spoczynku, przewodniczył jego pracą. Jako biskup w stanie spoczynku osiadł w Samokowie, został pochowany w tamtejszej cerkwi św. Mikołaja[1].