Droździk
|
||
| Turdus iliacus[1] | ||
| Linnaeus, 1766 | ||
 |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | wróblowe | |
| Podrząd | śpiewające | |
| Rodzina | drozdowate | |
| Podrodzina | drozdy | |
| Rodzaj | Turdus | |
| Gatunek | droździk | |
| Synonimy | ||
|
||
| Podgatunki | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 |
||
Droździk[3], drozd rdzawoboczny (Turdus iliacus) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Występuje w Eurazji i w północnej Afryce (podczas zimowania). Bliski zagrożenia.
Spis treści
Taksonomia[edytuj]
Po raz pierwszy gatunek opisał Karol Linneusz w 1766. Holotyp pochodził ze Szwecji. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Turdus iliacus[4]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny podtrzymuje tę nazwę. Wyróżnia 2 podgatunki[5].
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj]
Zamieszkuje północną Europę i Azję (po Kamczatkę). Skandynawia i północna Rosja to obszary, gdzie ptaki te występują najliczniej. To ptak wędrowny lub częściowo wędrowny na niewielkie i średnie odległości - przylatują w marcu lub kwietniu, a odlatuje od września do grudnia. Migrują w licznych grupach i głównie nocą zatrzymując się na polach, łąkach i w lasach. Na zimę przylatuje do zachodniej i środkowej Europy zatrzymując się tam w tych samych środowiskach co drozd śpiewak. Populacje z Islandii i wysp północnego Atlantyku kierują się do Szkocji, Irlandii, Francji i na Półwysep Iberyjski. Osobniki euroazjatyckie zimą spotyka się w Europie Zachodniej i w basenie Morza Czarnego i Kaspijskiego.
IOC wyróżnia 2 podgatunki T. iliacus[5]:
- Turdus iliacus iliacus - północna i wschodnia Europa na wschód przez Syberię po okolice niższego biegu Kołymy i Ałtaj; poza sezonem lęgowym zachodnia i południowa Europa, północna Afryka, baseny Morza Czarnego i Kaspijskiego oraz przyległe obszary południowo-zachodniej Azji[4]
- Turdus iliacus coburni - Islandia i Wyspy Owcze, poza sezonem lęgowym zachodnia Europa[4]
Przez Polskę przebiega południowo-wschodnia granica zasięgu gniazdowania droździków. Gniazdują w północno-wschodniej Polsce, nielicznie ale regularnie, m.in w Puszczy Białowieskiej i na Bagnach Biebrzańskich[6]. Sporadycznie pary spotyka się w innych regionach Polski[7]. Można go obserwować w Polsce od października do kwietnia[8].
Morfologia[edytuj]
Długość ciała wynosi 20–24 cm; masa ciała 46–80 g[4]. Ogon mierzy około 87 mm długości[9]. Długość czaszki wynosi 45–47 mm, w tym 21–23 przypada na dziób[9].
W upierzeniu dymorfizm płciowy nie występuje[7]. Droździki są nieco mniejsze od śpiewaków (Turdus philomelos). Do charakterystycznych cech tych drozdów należą śmietankowobiała brew i wąsy, czerwonawe boki i spody skrzydeł, brązowy wierzch ciała i białawy spód z ciemnobrązowym kreskowaniem[8]. Pierzenie trwa od połowy czerwca do połowy września[9].
Ekologia i zachowanie[edytuj]
Droździki gniazdują w lasach iglastych strefy borealnej[6], w Polsce na skrajach podmokłych łęgów i olsów. Podczas przelotów pojawiają się na łąkach i skrajach lasów[7], nierzadko w towarzystwie szpaków (Sturnus vulgaris) lub kwiczołów (Turdus pilaris). Zjada owady, dżdżownice, drobne ślimaki[6] i inne drobne bezkręgowce, na jesień także nasiona i owoce[10].
W czasie nocnych przelotów lub przy odlocie wydaje przeciągłe okrzyki. Jest to przenikliwe cij, podczas gdy odgłosy drozdów śpiewaków to wysokie, krótkie cip[8]. Świergocąca melodia zawiera liczne powtórzenia i krótkie, opadające frazy. Najczęściej słychać je w nocy.
Lęgi[edytuj]
W ciągu roku wyprowadzane są 1 lub 2 lęgi, pierwszy na przełomie kwietnia i maja, a drugi w czerwcu[7].
Umieszczone zazwyczaj ok. 1,5 metra nad ziemią, zatem dość nisko, nad drzewem i krzewem przy pniu i bocznych gałęziach młodych roślin drzewiastych, np. świerków[7]. W optymalnych warunkach droździki mogą gniazdować w małych koloniach[6]. Gniazdo ma kształt czarki, w której można wyodrębnić trzy warstwy. Środkową stanowi muł. Zewnętrzna warstwa utworzona może być z trawy, włosia końskiego, fragmentów liści paproci i innych roślin, kory brzozowej, liści drzew albo z małych gałązek, mchów i porostów (dane dotyczą ptaków z Finlandii). Wyściółkę stanowią głównie delikatne trawy[11]. W zniesieniu znajduje się 5–6 jaj (w powtarzanym lęgu 4[7].
Wysiadywanie trwa 10–14 dni, zwykle 12[11]. Czas gniazdowego rozwoju piskląt i okres karmienia ich przez rodziców po opuszczeniu gniazda trwa około 14 dni. Droździki bronią piskląt w gnieździe przez symulowanie ataków, również wobec człowieka[7].
Status[edytuj]
Do 2015 IUCN uznawało droździka za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). W 2015 klasyfikację zmieniono na gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Wahania w liczebności spowodowane są występowaniem na przemian srogich i łagodnych zim. W basenie Morza Śródziemnego nielegalnie odławia się te ptaki[10].
Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[12]. Przyczyną zmniejszania liczebności są koty i zderzenia np. samochodami, szybami, liniami energetycznymi, które ptakom pojawiającym się w osiedlach ludzkich podczas przelotów są nieznane[7].
Bibliografia[edytuj]
- Pavel Vasak: Ptaki leśne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-28-X.
Przypisy
- ↑ Turdus iliacus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ BirdLife International 2015, Turdus iliacus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016 [online], wersja 2015-4 [dostęp 2016-04-27] (ang.).
- ↑ P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Turdinae Rafinesque, 1815 - drozdy (wersja: 2016-01-27). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2016-04-25].
- ↑ a b c d Collar, N., de Juana, E. & Sharpe, C.J.: Redwing (Turdus iliacus). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2016. [dostęp 24 września 2016].
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker: Thrushes (ang.). IOC World Bird List: Version 6.2. [dostęp 2016-04-27].
- ↑ a b c d Dominik Marchowski: Ptaki Polski. Kompletna lista 450 stwierdzonych gatunków. Wyd. 1. Warszawa: SBM, 2015, s. 417. ISBN 9788378459835.
- ↑ a b c d e f g h Andrzej G. Kruszewicz: Ptaki Polski. Encyklopedia ilustrowana. Warszawa: MULTICO, 2007, s. 207. ISBN 978-83-7073-474-9.
- ↑ a b c Klaus Richarz & Anne Puchta: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: MUZA, 2009, s. 298. ISBN 978-83-7495-018-3.
- ↑ a b c Roy Brown, John Ferguson, Michael Lawrence, David Lees: Tropy i ślady ptaków. MUZA SA, 2006, s. 204, 278. ISBN 83-7319-860-1.
- ↑ a b Redwing Turdus iliacus. BirdLife International. [dostęp 24 września 2016].
- ↑ a b Heikki Tyrväinen. The breeding biology of the Redwing (Turdus iliacus L.). „Annales Zoologici Fennici”. 6 (1), s. 1-46, 1969.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną Dz.U. z 2004 r. Nr 220, poz. 2237
