Dubrowa (rejon mołodecki)
54°06′N 27°06′E/54,100000 27,100000
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Kod pocztowy |
222324 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 54°06′N 27°06′E/54,100000 27,100000
| |
Dubrowa (biał. Дубрава) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim.
Znajduje się tu parafialna cerkiew prawosławna pw. Narodzenia Matki Bożej[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W końcu XVIII wieku było to miasto szlacheckie wchodzące w skład powiatu mińskiego w województwie mińskim[3].
Znane w I RP z kilkudziesięcioletniego procesu toczonego przez miejscowego dziedzica Marcinkiewicza z plebanem (więcej na ten temat w „Słownik Geograficzny”). Od Marcinkiewiczów miejscowość kupił ostatni wojewoda miński Adam Chmara (Kawaler Orła Białego, Członek Rady Nieustającej, marszałek Trybunału Litewskiego, zmarły w lecie 1805 roku) znany z oszałamiającej kariery, którą zrobił w czasach panowania króla Stanisława Augusta oraz ze swojej działalności społecznej. W Dubrowie wojewoda Adam Chmara wybudował pałac i kościół, w którym go pochowano i które się nie zachowały.
W pobliżu w majątku Adamaryn urodził się Benedykt Dybowski.
Kościół w Dubrowie zachował się w ruinach[4].
W latach 1921–1945 wieś i osada (wcześniej kolonia) leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie stołpeckim, a od 1927 w powiecie mołodeckim, w gminie Raków[5].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały:
- wieś – 400 osób, 42 były wyznania rzymskokatolickiego, 354 prawosławnego a 4 mahometańskiego. Jednocześnie 40 mieszkańców zadeklarowało polską, 349 białoruską a 11 rosyjską przynależność narodową. Było tu 66 budynków mieszkalnych[6]. W 1931 w 88 domach zamieszkiwało 479 osób[7].
- osadę – 90 osób, 47 było wyznania rzymskokatolickiego, 43 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 17 budynków mieszkalnych[6]. W 1931 w 44 domach zamieszkiwało 266 osób[8].
Wierni należeli do miejscowych parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Rakowie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Rakowie[9].
Wieś w kulturze
[edytuj | edytuj kod]Miejscowość pojawia się na kartach powieści Sergiusza Piaseckiego Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy[10].
-
Panorama Dubrowy (1914) -
Cerkiew -
Ruiny kościoła
.jpg)
.jpg)
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Приход храма Рождества Пресвятой Богородицы д. Дуброво. molod-eparchy.by. [dostęp 2021-03-08]. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 90.
- ↑ Globus Białorusi Zdjęcia kościoła i miejscowości
- ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472.
- ↑ a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 1, 1924, s. 75.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 30.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 30.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 373.
- ↑ Sergiusz Piasecki: Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy. Dziekanów Leśny: LTW, 2020, s. 275. ISBN 978-83-7565-297-0.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dubrowy, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 202.
- Radzima.org