Przejdź do zawartości

Dystans społeczny (socjologia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dystans społeczny (socjalny[1]) – wśród zwierząt społecznych jest to odległość, po przekroczeniu której osobnik odczuwa niepokój i jest zależna m.in. od jego wieku bądź sytuacji zagrożenia[2]. Wśród ludzi jest to dystans interpersonalny następujący po dystansie indywidualnym a przed dystansem publicznym, występujący podczas kontaktów formalnych (służbowych), wynoszący od 120 do 360 cm[3]. W tej odległości jednostki nie mają możliwości bezpośredniego kontaktu fizycznego i nie są postrzegane dokładnie szczegóły twarzy[4].

  • W fazie bliższej, wynoszącej od 120 do 210 cm, w której oko obejmuje górną część tułowia osoby, z którą wchodzi się w kontakt, występują relacje między współpracownikami oraz między uczestnikami nieformalnych zebrań.
  • W fazie dalszej, wynoszącej od 210 do 360 cm, w której można objąć całą sylwetkę człowieka, następuje wzmocnienie głosu, nie wyczuwa się zapachu i ciepłoty ciała. Dystans taki występuje w kontaktach służbowych, co widoczne jest m.in. w ustawieniu krzeseł dla petentów w urzędach. Jego utrzymanie pozwala też na swobodne „wyłączanie się” i „włączanie” do rozmowy[5].

Mowa jest gramatyczna i sformalizowana, zwykle poprawna, a temat rozmowy „bezpieczny”, oficjalny lub obojętny. Niekiedy pewne formalne sprawy i rozmowy prowadzone są w dystansie krótszym niż 120 cm, lecz różnego rodzaju przegrody (np. szyba przy okienku kasowym lub blat biurka w banku) zwiększają psychologicznie ten dystans właśnie do dystansu społecznego.

W socjobiologii dystans społeczny jest pojęciem tożsamym z dystansem osobniczym[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sztompka 2002 ↓, s. 70.
  2. Hall 2001 ↓, s. 26-27.
  3. Bell i in. 2004 ↓, s. 320.
  4. Hall 2001 ↓, s. 154.
  5. Hall 2001 ↓, s. 155-157.
  6. Wilson 2001 ↓, s. 145.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]