Dzień dobry, dzieci
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1966 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
12 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Zdjęcia | |
| Montaż | |
| Produkcja |
Tadeusz Balewski |
| Wytwórnia |
Dzień dobry, dzieci – polski film dokumentalny z 1966 roku w reżyserii Ireny Kamieńskiej, na podstawie scenariusza sporządzonego wraz z montażystką Lidią Zonn. Film dyplomowy Kamieńskiej jest uznawany za jej zawodowy debiut i jedno z kluczowych dzieł formacji nazywanej „szkołą Karabasza”[1]; został nagrodzony Grand Prix Krakowskiego Festiwalu Filmowego w 1967 w konkursie polskim.
Treść
[edytuj | edytuj kod]Film dotyka problemu chronicznej biedy i niedostatku wykształcenia na polskiej wsi po 1945 roku. Na terenach wiejskich po zakończeniu II wojny światowej od podstaw należało budować instytucje oświatowe, które musiały usilnie zabiegać o odpowiednie budynki i wyposażenie. Przybywający do polskich wsi nauczyciele musieli uprawiać swój zawód w niesprzyjających warunkach, często wędrując między różnymi szkołami, aby pomóc uczniom z odległych wsi w nabyciu podstawowej wiedzy[2]. Nauczyciele musieli też wykazać się dobrą organizacją pracy i wrażliwością na potrzeby lokalnych społeczności, które nie były w stanie zapewnić swoim dzieciom odpowiednich warunków bytowych umożliwiających dalsze kształcenie[3].
Ów problem porusza właśnie film Dzień dobry, dzieci. Jego bohaterka, zdeterminowana młoda nauczycielka powraca w rodzinne strony, mając nadzieję, że może dać dzieciom perspektywę lepszego zawodu i życia. Swą pracę wykonuje cierpliwie i z poświęceniem swego czasu wolnego. Odkrywa jednak, że rodzice wielu dzieci wolą posłać je w pole zamiast pomagać im w edukacji. Nauczycielka spotyka się z rodzicami, próbując przekonać ich o konieczności wykształcenia małoletnich[4].
Odbiór
[edytuj | edytuj kod]W retrospektywnym artykule o twórczości Kamieńskiej Małgorzata Grzywacz i Agnieszka Kulig opisały film Dzień dobry, dzieci jako „wzruszającą opowieść o zmaganiach młodej nauczycielki, która uobecnia awans społeczny”[5]. Grzywacz i Kulig pochwaliły reżyserkę za unikanie tonu jednoznacznie propagandowego i moralizatorskiego, co przysłużyło się przedstawieniu realiów życia chłopskich dzieci w ówczesnej Polsce:
Istotne jest dla niej ukazanie wsi nieobecnej w dyskursie decydentów z miasta albo obecnej jedynie jako przykład zacofania, wykluczenia. Obraz wsi zarejestrowany u Kamieńskiej ma ambicje odważnej konfrontacji z problemem ubóstwa, niedostatku, ale nie jest to dokument interwencyjny czy prosty przekaz propagandowy. Kamieńska z czułością za pośrednictwem nauczycielki obserwuje dzieci, czyli najsłabszych, bezbronnych. To uniwersalna opowieść o zgrzebnym dzieciństwie, dziedziczeniu biedy i nikłych szansach, aby zmienić tę rzeczywistość[6].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]Film otrzymał Grand Prix „Złotego Lajkonika” w 1967 w konkursie polskim Krakowskiego Festiwalu Filmowego[1][7] oraz w 1968 roku I Nagrodę na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Rolniczych w Lublinie[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jan Strękowski, Irena Kamieńska [online], Culture.pl, lipiec 2003 [dostęp 2024-07-26].
- ↑ Grzywacz i Kulig 2021 ↓, s. 99.
- ↑ Grzywacz i Kulig 2021 ↓, s. 100.
- ↑ Dzień dobry, dzieci [online], 35mm.online [dostęp 2024-07-26] (pol.).
- ↑ Grzywacz i Kulig 2021 ↓, s. 97.
- ↑ Grzywacz i Kulig 2021 ↓, s. 101.
- ↑ a b Dzień dobry, dzieci w bazie filmpolski.pl
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Małgorzata Grzywacz, Agnieszka Kulig, Polska wieś z kobiecej perspektywy. Realny socjalizm w twórczości filmowej Ireny Kamieńskiej – wybrane aspekty, „Kultura Współczesna” (4(116)), 2021, s. 92-107, DOI: 10.26112/KW.2021.116.07 [dostęp 2024-07-26].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dzień dobry, dzieci w bazie filmpolski.pl