Dziura pod Nową
49°14′23″N 19°51′09″E/49,239783 19,852389| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
4,60 m |
| Deniwelacja |
0 m |
| Wysokość otworów |
1549 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
529 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NNE |
| Data odkrycia |
18 września 1979 roku |
| Odkrywca |
I. Luty i M. Połoński |
| Kod |
(nr inwentarzowy PIG) T.E-07.22 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°14′23″N 19°51′09″E/49,239783 19,852389
| |
Dziura pod Nową – jaskinia, a właściwie schronisko, w północnym zboczu masywu Kominiarskiego Wierchu w Dolinie Kościeliskiej w Tatrach Zachodnich. Wejście do niej znajduje się po południowej stronie żlebu Żeleźniak, w skałce pod granią ograniczającą od zachodu przełęcz Wrótka, poniżej Jaskini Nowej nad Raptawicką Granią, na wysokości 1549 metrów n.p.m. Jaskinia jest pozioma, a jej długość wynosi 4,60 metrów[1][2].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię stanowi prosty i ciasny korytarz zaczynający się w niewielkim, szczelinowym otworze wejściowym[1].
Przyroda[edytuj | edytuj kod]
W jaskini można spotkać mleko wapienne i nacieki grzybkowe. Ściany są mokre, rosną na nich (do 2 metrów od otworu) mchy[1].
Historia odkryć[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia została odkryta w 1979 roku przez I. Luty i M. Połońskiego. Sporządzili oni jej dokumentację[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jaskinie Polski [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2021-01-24].
- ↑ Jaskinie Tatr [online], Krakowski Klub Taternictwa Jaskiniowego [dostęp 2021-01-24] (pol.).