Przejdź do zawartości

Ekstremalne środowiska pracy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ekstremalne środowiska pracy – uogólniona nazwa typów środowisk pracy, będących z różnych względów skrajnie nieprzyjaznymi dla przetrwania człowieka, wypełniania przez niego zadań życiowych oraz celów organizacyjnych przy zachowaniu poczucia znaczenia wykonywanych ról. Środowiska ekstremalne nigdy nie były i nie będą naturalnym miejscem bytowania człowieka. Warunki fizyczne panujące w nich uniemożliwiają przeżycie bez zastosowania specjalnych aparatur lub projektów technologiczno-architektonicznych.

Warunkiem koniecznym do przeżycia w środowiskach ekstremalnych jest stworzenie habitatów, czyli odpowiednich warunków, spełniających wymagania zamieszkiwalności. Pełnią one role mezo środowiska, czyli środowiska izolowanego od warunków zewnętrznych i posiadającego cechy umożliwiające człowiekowi optymalny poziom funkcjonowania.

Wyróżnia się 3 podstawowe środowiska ekstremalne:

Problemy fizyczno-środowiskowe

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wykonywania zadań w środowiskach ekstremalnych ludzie używają specjalistycznych urządzeń, kompensujących niedogodności związane z warunkami fizycznymi.

Konieczność pracy i przeżycia w środowiskach ekstremalnych zmusza do zmagania się z licznymi czynnikami fizycznymi, takimi jak:

Problemy psycho-społeczne

[edytuj | edytuj kod]

Stały pobyt w sztucznie stworzonym mezo środowisku stawia przed nim wymagania dotyczące nie tylko zoptymalizowania sposobu pracy ludzi w nim przebywających, ale też dotyczące:

Odpowiedzią na te wymaganie jest tworzenie mezo środowisk zgodnie z zasadami ergonomicznego projektowania architektonicznego, dążącego do optymalizacji przestrzeni w celu zaspokojenia podstawowych potrzeb społecznych, jak i prywatnych jednostki bez uszczerbku na ogólnej efektywności operacyjnej.