Przejdź do zawartości

Elektrownia jądrowa Loviisa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elektrownia jądrowa Loviisa
Loviisan ydinvoimalaitos
Ilustracja
Elektrownia Loviisa z lotu ptaka, koniec XX wieku
Państwo

 Finlandia

Status

Aktywna

Liczba bloków energetycznych

2

Moce
Łączna moc:
- elektr. netto

998 MW

- elektryczna brutto

1040 MW

- moc termiczna

3000 MW

Roczna prod. elektr.

8[1][2][3] TWh

Łączna wygen. moc elektry.

266[1][2][3] TWh

Źródła energii
Źródła energii:
- główne

tlenek uranu(IV)

Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy

1 października 1964

Włączenie do sieci

8 lutego 1977[2]

Położenie na mapie Finlandii
Mapa konturowa Finlandii, blisko dolnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „EJ Loviisa”
Ziemia60°22′20″N 26°20′50″E/60,372222 26,347222
Strona internetowa

Elektrownia jądrowa w Loviisa (fiń. Loviisan ydinvoimalaitos) – czynna fińska elektrownia jądrowa z dwoma reaktorami wodno-ciśnieniowymi, położona na małym półwyspie Hästholmen około 100 km od Helsinek.

Elektrownia jest unikatowa z racji zastosowania zachodnich systemów kontroli i sterowania, m.in. firm Westinghouse i Siemens, do reaktorów jądrowych konstrukcji radzieckiej. Z tego powodu nazwana w mediach „Eastinghouse”[4][5].

Na terenie elektrowni znajduje się reaktor zakupiony od Polski, który miał być używany w nieukończonej Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu. Służy on jednak tylko do badań materiałowych i szkolenia załogi[6]. Elektrownia posiada też na miejscu własny niemal pełnowymiarowy symulator reaktora[7].

Bloki energetyczne

[edytuj | edytuj kod]
Nr bloku Blok 1 Blok 2
Typ WWER[2] WWER[3]
Model VVER-440 V-213[2] VVER-440 V-213[3]
Status Aktywny Aktywny
Dostawca Atomstroyexport Atomstroyexport
Właściciel Fortum Power and Heat Oyj[2] Fortum Power and Heat Oyj[3]
Operator Fortum Power and Heat Oyj[2] Fortum Power and Heat Oyj[3]
Data rozpoczęcia budowy 1 maja 1971[2] 1 sierpnia 1972
Data osiąg. stanu kryt. 21 stycznia 1977[2] 17 października 1980
Data włączenia do sieci 8 lutego 1977[2] 4 listopada 1980
Moc elektryczna netto 502[2] MW 496 MW
Moc elektryczna brutto 520[8][2] MW 520 MW
Moc termiczna 1500[2] MW 1500 MW
Współczynnik wydajności 93%[1][9][2] % 93%[1][9][3] %

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Elektrownia we wrześniu 2006 roku

Negocjacje techniczne toczyły się w latach 1967-1970 a ich toku okazało się, że fińskie wymagania bezpieczeństwa różnią się w wielu aspektach od ówczesnej praktyki radzieckiej. Finowie zdecydowali się m.in. na obudowę bezpieczeństwa (stosunkowo dużej z powodu ułożonych poziomo generatorów pary) oraz redundancję pomp UACR, generatorów diesla i innych systemów bezpieczeństwa. Z powodu różnych wymagań i kłopotliwości ich zastosowania, obudowa bezpieczeństwa została wyposażona w unikatowy kondensator lodowy[7].

Pierwszy blok elektrowni rozpoczęto budować wiosną 1971 a ukończono 6 lat później. Blok nr 1 rozpoczął komercyjną pracę w dniu 9 maja 1977[2]. Blok nr 2 - 5 stycznia 1981[3].

W rezultacie doświadczeń zebranych przez kadry inżynierskie podczas pracy na symulatorach, podczas pracy elektrowni, doświadczeń zebranych podczas eksploatacji innych reaktorów PWR, a także awarii w EJ Three Mile Island, elektrownia przeszła usprawnienia systemów bezpieczeństwa (np. podgrzewanie wody w zbiornikach awaryjnych w celu zminimalizowania szoku termicznego w przypadku jej zrzutu)[7].

Po katastrofie w Fukushimie reaktory pomyślnie przeszły zarządzone przez Radę Europejską testy bezpieczeństwa (stress tests). Dodatkowe kontrole na polecenie ministra zatrudnienia i gospodarki przeprowadził też krajowy nadzór jądrowy (Stuk). Stwierdzono, że elektrownia spełnia normy bezpieczeństwa i nie są wymagane żadne pilne usprawnienia[10].

Od 2005 roku trwał 4-etapowy program zmiany systemów kontrolnych elektrowni z analogowych na cyfrowe. W 2014 Fortum zerwało kontrakt na jeden z etapów tych prac z konsorcjum Areva-Siemens i przekazało go firmie Rolls-Royce. Kontrakt miał być realizowany do 2018[11].

W 2007 roku właściciel elektrowni wystąpił o ocenę oddziaływania na środowisko pod kątem budowy trzeciego bloku o mocy elektrycznej 1000-1800 MW[12]. Ocenę ukończono w 2008 i przedłożono we właściwym ministerstwie, następnie zwrócono się o wstępne pozwolenie na budowę[13]. W tym samym roku odnowiono licencję na pracę obu reaktorów (nr 1 do 2027, nr 2 do 2030 roku)[14].

Instalacja przetwarzania odpadów

[edytuj | edytuj kod]

15 lutego 2016 roku uruchomiono pilotażową instalację do zestalania ciekłych odpadów radioaktywnych (niskiej i średniej aktywności, której budowa rozpoczęła się w 2006. Przetwarza ona odpady powstałe przy eksploatacji reaktorów (około 900 m³) i będzie przetwarzała odpady, które powstaną przy jej demontażu i likwidacji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d W roku 2015.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o World Nuclear Association – Loviisa 1, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  3. a b c d e f g h World Nuclear Association – Loviisa 2, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  4. Ärger mit Eastinghouse. Der Spiegel, 1980-05-05. [dostęp 2017-01-11]. (niem.).
  5. Karl Erik Michelsen. Project Eastinghouse – teknologinen haaste Loviisassa. „ATS Ydintekniikka”, 2007. Suomen Atomiteknillinen Seura. ISSN 0356-0473. (fiń.). 
  6. Władysław Kiełbasa, Jarosław Hryszko, Łukasz Kuźniarski: Elektrownia Jądrowa "Żarnowiec". [w:] Energetyka Jądrowa [on-line]. 2014-01-12. [dostęp 2017-01-12].
  7. a b c Klaus Sjöblom, Ahti Toivola. Operations experience in Finland. „IAEA Bulletin”, 1986. IAEA. (ang.). 
  8. Pierwotnie 420 MW.
  9. a b Współczynnik gotowości do generowania elektryczności (EAF).
  10. Finnish reactors pass stress tests. World Nuclear Association, 2011-11-01. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  11. Loviisa I&C upgrade contract re-assigned. World Nuclear Association, 2014-05-22. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
  12. Fortum launches Loviisa 3 EIA process. World Nuclear Association, 2007-06-04. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).
  13. Fortum submits application for Loviisa 3. World Nuclear Association, 2009-02-05. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).
  14. Twenty more years for Loviisa plant. World Nuclear Association, 2007-07-27. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]