Entlebucher
 Entlebucher | |
| Inne nazwy |
Entlebucher Sennenhund |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
40-50 cm |
| Masa |
25-30 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa II, sekcja 3, |
| AKC |
Working (FSS) |
| CKC |
Grupa 3 – Working Dogs |
| UKC |
Guardian Dogs |
| Wzorce rasy | |
Entlebucher – rasa psów należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, psów szwajcarskich pasterskich i ras innych. Zaklasyfikowana do sekcji szwajcarskich psów pasterskich. Nie podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Pod nazwą Entilbucherhund rasa była znana od 1889, kiedy to Franz Schertenleib postanowił odszukać i hodować te małe psy pasterskie, lecz na początku zaliczano je do psów z Appenzell. W 1913 na wystawie w Lengenthal pojawiły się cztery egzemplarze przedstawione przez profesora Alberta Heima, a na podstawie sędziowskich opisów zostały one wpisane do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej (SHSB) jako czwarta rasa szwajcarskiego psa pasterskiego.
W 1926 roku, z inicjatywy doktora B. Kolbera powstał Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch, a rok później opracowano pierwszy wzorzec rasy.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Pies średniej wielkości, zwarty, o nieco wydłużonej budowie. Chód entlebuchera jest swobodny i płynny. Kończyny powinny być prowadzone prosto.
Szata[edytuj | edytuj kod]
Sierść jest krótka, twarda i błyszcząca, z gęstym podszerstkiem.
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Tricolor, typowe dla szwajcarskich psów pasterskich, czyli czarne z żółtym lub rudawym podpalaniem nad oczami, na łapach i policzkach, symetryczne białe znaczenia na szyi, piersi i głowie.
Niedopuszczalne[edytuj | edytuj kod]
- niebieskie, żółte oczy
- zbyt długa, miękka szata
- maść inna niż tricolor, kolor podstawowy inny niż czarny
- zakręcony ogon
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Entlebucher jest psem czujnym, inteligentnym, wytrzymałym i przyzwyczajonym do samodzielnej pracy. Dobrze znosi warunki miejskie, jednak potrzebuje dziennie dużo ruchu. Nie ma problemów w kontaktach z dziećmi, ale jest nieufny w stosunku do obcych. Wymaga trzymania w ogrodzonym terenie, z racji tendencji do gonitwy za samochodami, ludźmi oraz innymi zwierzętami. Zazwyczaj nie ma trudności z akceptacją innych psów w rodzinie[2].
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Entlebucher może być psem stróżującym lub towarzyszącym.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Sierść jest łatwa w pielęgnacji lecz wymaga regularnego szczotkowania. Ze względu na dużą aktywność psów tej rasy istnieje konieczność zaspokojenia tej cechy na wolnym powietrzu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 114. ISBN 83-7073-122-8.