Epikrates z Rodos
Epikrates (III/II w. p.n.e.) – grecki dowódca okrętów z Rodos. Uczestniczył w rodyjskich wyprawach przeciw piratom z Morza Śródziemnego, jak również w II wojnie macedońskiej i wojnie Rzymu z Antiochem III.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Polistratosa[1]. Uczestniczył w zwalczaniu piratów i dowodził flotą ojczystego polis podczas II wojny Rzymu z Macedonią, w której Rodos opowiedziało się po rzymskiej stronie[2].
Między rokiem 200 a 197 p.n.e. Epikrates został uhonorowany przez obywateli Delos dekretem, w którym pochwalono jego zasługi w walce z piratami i zapewnieniu bezpieczeństwa na morzu. Treść dokumentu zachowała się w inskrypcji[3]. Był jednym z wielu Rodyjczyków wyróżnionych w ten sposób za działania antypirackie i wyzwalanie ludzi porwanych w niewolę[4].
Wziął udział w wojnie pomiędzy republiką a Antiochem III, bowiem i w tym konflikcie Rodos wystąpiło po stronie rzymskiej. W jej trakcie, w 190 roku p.n.e., dowodząc dwoma trójrzędowcami, został wysłany przez pretora Gajusza Liwiusza Salinatora[a] z rejonu Samos, z zadaniem pokonania piratów Hybristasa, bazujących na Kefallenii, którzy atakowali transporty zboża z Sycylii, płynące do rzymskiej floty[2].
Zadania tego nie wykonał, bowiem w Pireusie spotkał pretora Lucjusza Emiliusza Regillusa, który miał przejąć komendę od Salinatora. Nowy rzymski dowódca skierował większość okrętów, z którymi przypłynął w rejonie Kefallenii, tak że do dyspozycji miał tylko dwa pięciorzędowce. Obawiając się zagrożenia ze strony floty seleukidzkiej, która niedawno pokonała eskadrę Rodyjczyków pod Panormos, nakazał Epikratesowi towarzyszyć sobie w rejsie na Samos. Podróż przebiegła bez żadnych zagrożeń ze strony przeciwnika. Na wyspie Regillus zorganizował naradę wojenną z udziałem swojego poprzednika, króla Pergamonu Eumenesa oraz Epikratesa[5]. W jej trakcie Rodyjczyk, podobnie jak Eumenes, sprzeciwił się prowadzeniu blokady Efezu. Przekonywał, że lepszym rozwiązaniem będzie wyruszenie floty na południe i uderzenie na Patarę, stolicę Licji, w celu wymuszenia na krainie przystąpienia do sojuszu przeciw Antiochowi. Jego propozycja była wyrazem interesów Rodos w tej wojnie – chęci opanowania w pełni mórz wokół wyspy i zdobycia nowych przyczółków na wybrzeżu Azji Mniejszej. Regillus dał się przekonać do pomysłu Epikratesa i podjął dwie wyprawy przeciw Licyjczykom, lecz obie zakończyły się niepowodzeniem[6].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Poza okrętami Epikratesa Salinator wysłał na tę misję także dwie jednostki sprzymierzeńców italskich, Kęciek 2021 ↓, s. 229.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mała encyklopedia 1958 ↓, s. 294.
- ↑ a b Kęciek 2021 ↓, s. 204, 229.
- ↑ Łoposzko 1994 ↓, s. 100.
- ↑ Łoposzko 1994 ↓, s. 97–98.
- ↑ Kęciek 2021 ↓, s. 229.
- ↑ Kęciek 2021 ↓, s. 230–231.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof Kęciek: Magnezja 190 p.n.e. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2021, seria: Historyczne bitwy. ISBN 978-83-11-15961-7.
- Tadeusz Łoposzko: Starożytni piraci Morza Śródziemnego. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 1994. ISBN 83-227-0665-0.
- Mała encyklopedia kultury świata antycznego A-Z. T. 1: A–Ł. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958, s. 294 (hasło Epikrates).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Delos honours Epikrates of Rhodes. [w:] Greek Inscriptions: Sylloge Inscriptionum Graecarum [on-line]. Attalus: sources for Greek & Roman history. [dostęp 2023-06-22]. (ang.). – tłumaczenie dekretu honorującego Epikratesa