Feliks Chwalibóg
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Język |
polski |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka |
XX wiek |
Feliks Chwalibóg (ur. 6 września 1866, zm. 20 maja 1930 w Kielcach[1]) – polski literat, filozof, publicysta, aforysta.
Ukończył studia na wydziale filozofii Uniwersytetu w Lipsku[2].
Jest autorem zbioru nowel Fraszki prozą (1904) oraz książki Aforyzmy, refleksje i nowe przysłowia (1929). Jego artykuły publicystyczne, fraszki, humoreski i aforyzmy publikowane były na łamach polskich czasopism, m.in. w Myśli Narodowej[2].
Za życia Chwalibóg był autorem niedocenianym, a potem wręcz został unicestwiony: Ludwik Bohdan Grzeniewski podaje, że Adam Bar w Słowniku pseudonimów i kryptonimów pisarzy polskich uznał hasło „Feliks Chwalibóg” za jeden z pseudonimów Antoniego Chołoniewskiego. W rezultacie wiele bibliotek umieszczało Chwaliboga w katalogach pod nazwiskiem Chołoniewski[3].
Twórczość Chwaliboga docenił Tadeusz Boy-Żeleński dopiero cztery lata po jego śmierci. Ten wybitny znawca i tłumacz aforystyki francuskiej zachwycił się aforyzmami Chwaliboga, ale i tak w monografii biobibliograficznej Żeleńskiego Barbara Winklowa zmieniła „Chwaliboga” na „Chołoniewskiego”[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ dane biograficzne na stronie Sejmu Wielkiego
- ↑ a b Kazimierz Orzechowski (wybór i posłowie), Żądło i miód mądrości. Antologia aforyzmu polskiego, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich Wydawnictwo, 1984, s. 61.
- ↑ a b Ludwik Bohdan Grzeniewski, Aforystyka Dwudziestolecia (1918–1939), Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1984.