Fireflash
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Fairey Aviation |
| Rodzaj |
kierowany powietrze-powietrze |
| Data konstrukcji |
1957 |
| Operacyjność |
1957 - 1958 |
| Długość |
2,83 m |
| Masa |
150 kg |
| Napęd |
dwa silniki rakietowe na paliwo stałe |
| Prędkość | |
| Zasięg |
3,1 km |
| Naprowadzanie |
zdalnie sterowany w wiązce prowadzącej |
| Użytkownicy | |
 Wielka Brytania
| |
Fireflash – pierwszy brytyjski kierowany pocisk rakietowy powietrze–powietrze.
Pocisk został opracowany przez firmę Fairey na zlecenie Ministerstwa Zaopatrzenia z maja 1949, w ramach programu Blue Sky, pierwotnie nazwanego Pink Hawk. Pocisk był kierowany w prowadzącej wiązce radarowej. Posiadał nietypową konfigurację: dwa silniki rakietowe umieszczone z przodu, na górze i na dole, zaś sam pocisk umieszczony za silnikami. Taki układ miał zapobiec ewentualnym zakłóceniom powstałym w odbiorze sygnału radiowego, które mogłyby powstać w wyniku pracy silników rakietowych. Konfiguracja powodowała ograniczenie zasięgu i czasu trwania lotu. Wyprodukowano ok. 300 pocisków.
Zasada naprowadzania polegała na stałym utrzymaniu w celowniku celu, przez co był on opromieniowany wiązką radarową, w której leciał pocisk, korygując swój lot, aby utrzymać się w wiązce[1]. Przez to, pocisk nadawał się jedynie do zwalczania w dzień mało manewrujących celów w rodzaju formacji bombowców z napędem tłokowym (np. Tu-4)[1].
Pierwotnie testy pocisków prowadzono na przystosowanych samolotach Gloster Meteor NF.11. Pierwsze kierowane odpalenie miało miejsce w 1954 roku[2]. Dalsze próby prowadzono w latach 1956-1957 na samolocie Supermarine Swift F.Mk 7. Pierwsze odpalenie kierowane miało miejsce 15 lutego 1957[1]. W 1957 dopuszczono pocisk do ograniczonego użytku operacyjnego – w praktyce tylko do szkolenia i zdobywania doświadczeń z uwagi na jego ograniczone parametry[1]. W marcu 1957 sformowano 1 Dywizjon Rozwoju Broni Kierowanych (No.1 Guided Weapons Development Squadron) w bazie RAF Valley, który używał samolotów Swift F.Mk 7 do listopada 1958[1]. Odpalono ok. 160 pocisków podczas ćwiczeń, w tym tylko jeden z głowicą bojową (do samolotu Gloster Meteor na poligonie w Woomera)[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tony Buttler: Supermarine Swift and Type 535. Hall Park Books, seria: Warpaint Series. No.58. (ang.).
- Fireflash Programme. content-delivery.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-27)].
