Five Day Locker Piece
| Autor |
Chris Burden |
|---|---|
| Rodzaj |
performance |
| Data powstania |
26-30 kwietnia 1971 |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
Five Day Locker Piece – performance autorstwa Chrisa Burdena z 1971 roku.
Opis i kontekst[edytuj | edytuj kod]
W dniach od 26 do 30 kwietnia[1] 1971 roku Chris Burden, ówczesny student ostatniego roku Uniwersytetu Kalifornijskiego w Irvine, na 5 dni i nocy zamknął się w szafce (ang. locker) nr 5 w szkolnym korytarzu. Szafka miała wymiary 2x2x3 stopy (ok. 60x60x91 cm)[2] i połączona była z dwiema 5-galonowymi butlami, z których jedna była pełna wody, a druga była pusta. Dzięki tej pierwszej, usytuowanej powyżej, Burden mógł gasić pragnienie. Druga znajdowała się poniżej, tak aby artysta mógł do niej oddawać mocz[3]. Przygotowując się do performance'u, Burden przez kilka dni zachowywał post. Konsultował się też z lekarzami. W trakcie jego trwania, kiedy Burden był zamknięty w szafce zbyt małej, by mógł się wyprostować, nauczyciele i uczniowie na zewnątrz dyskutowali o jego wartości. W obawie przed konsekwencjami, dziekan UC Irvine rozważał przerwanie występu, ale ostatecznie pozwolił na jego dokończenie. Sprawą interesowała się też miejscowa policja[4]. Dla Burdena był to performance w ramach jego pracy dyplomowej na tej uczelni[3].
Performance Burdena korespondował z rozwijającym się od lat 60. nurtem body art. W latach 60. grupa wiedeńskich akcjonistów odbywała liczne performence, których wspólnym mianownikiem było epatowanie obsceniczną brutalnością, posuniętą do granic sadyzmu, tj. w przypadku Kunst und Revolution (1968) czy Piss Aktion (1969) Otto Muehla. Wiedeńscy Akcjoniści odgrywali swoje performance z niemal religijną rytualnością. Wychodząc ze swoją sztuką na ulice, wymuszali oni konfrontację ówczesnego postwojennego pokolenia Austriaków z ich tłumionymi traumami z okresu niemieckiej okupacji. Równolegle body art rozwijał się w Stanach Zjednoczonych. Szczególnie bliskie twórczości Burdena były performance Vita Acconciego. O ile jednak dotychczasowe performance, zarówno europejskie jak i te amerykańskie, miały jakieś ogólne znaczenie, to te uprawiane przez Acconciego zdawały się mieć na celu jedynie przekraczanie kolejnych granic użycia własnego ciała w sztuce. Acconci zdawał się pytać, jak dużą krzywdę można wyrządzić własnemu ciału, zanim przekroczona zostanie granica między sztuką a autodestrukcją[3].
Five Day Locker, pierwszy szeroko znany performance Chrisa Burdena, podejmuje obie te narracje. Z jednej strony, artysta posunął body art do granic ascezy. Tak jak Wiedeńscy Akcjoniści uczynił z performance'u rytuał bez religii. Używał przy tym minimalistycznych środków, co odpowiadało dominującemu w rzeźbie i instalacji nurtowi minimalistycznemu. Z drugiej strony, tak jak Acconi przekraczał kolejne granice cierpienia, które można zadać swojemu ciału. Jeszcze w tym samym roku wykona prawdopodobnie swój najsłynniejszy performance jakim był Shoot[3].
Zdjęcia dokumentujące Five Day Locker Piece są na wyposażeniu Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Five Day Locker Piece. University of California, Irvine: April 26–30, 1971. Metropolitan Museum of Art, 2024. [dostęp 2024-02-21]. (ang.).
- ↑ Matthew Teti: Occupying UCI. Canadian Art Review, 2018. [dostęp 2024-02-21]. (ang.).
- ↑ a b c d Hal Foster: 1974: Wraz z Trans-fixed, w którym Chris Burden zostaje ukrzyżowany na volkswagenie garbusie, amerykańska sztuka performance'u dochodzi do ostatecznej granicy fizycznej obecności i wielu jej przedstawiciela porzuca, łagodzi czy w inny sposób zmienia swoje praktyki. W: Hal Foster, Rosalind Krauss, Yves-Alain Bois, Benjamin H. D. Buchloh, David Joselit: Sztuka po 1900 roku: modernizm, antymodernizm, postmodernizm. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2023, s. 649-653. ISBN 978-83-213-5094-3.
- ↑ Five Day Locker Piece, 1971 - Chris Burden. WikiArt. Visual Art Encyclopedia, 2023-05-17. [dostęp 2024-02-21]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hal Foster: 1974: Wraz z Trans-fixed, w którym Chris Burden zostaje ukrzyżowany na volkswagenie garbusie, amerykańska sztuka performance'u dochodzi do ostatecznej granicy fizycznej obecności i wielu jej przedstawiciela porzuca, łagodzi czy w inny sposób zmienia swoje praktyki. W: Hal Foster, Rosalind Krauss, Yves-Alain Bois, Benjamin H. D. Buchloh, David Joselit: Sztuka po 1900 roku: modernizm, antymodernizm, postmodernizm. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 2023, s. 649-653. ISBN 978-83-213-5094-3.