Fontana dell’Aquilone
| |
| Autor |
Giovanni Vasanzio, Martino Ferabosco |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Data powstania |
1612 |
| Medium |
kamień |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Fontana dell’Aquilone (wł. Aquilone – Akwilon) – barokowa fontanna w Ogrodach Watykańskich, zaprojektowana przez Giovanniego Vasanzia i Martina Ferabosco, ukończona w 1612 roku.
Największa z watykańskich fontann zlokalizowana jest nieopodal statuy św. Piotra, między Klasztorem Mater Ecclesiae a Domkiem Piusa IV, na skraju ogrodu angielskiego[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wykorzystując starożytny akwedukt z czasów Trajana, za pontyfikatu papieża Pawła V w 1611 roku doprowadzono do Rzymu wodę z odległego o 39 km Lago di Bracciano[2]. Odgałęzienie akweduktu zaczęło również zasilać w wodę fontanny watykańskie. Z tej okazji wzniesiono nową fontannę[3], którą zaprojektowali Giovanni Vasanzio i Martino Ferabosco. W tym okresie Ferabosco pełnił urząd zarządcy fontann rionu Borgo i watykańskiego Belwederu[a]. Architekci wznieśli sztuczne groty w półokręgu nad dużą sadzawką. Nad centralną grotą góruje kamienny orzeł z rozpostartymi skrzydłami. W pozostałych niszach umieszczone zostały kamienne smoki. Orzeł i smok to elementy herbu papieża Pawła V, pochodzącego z rodu Borghese. Autorem rzeźby trytona dosiadającego delfina i dmącego w róg był Galeazzo Mondella, zwany Moderno. Rzeźba ta mogła być inspiracją dla Berniniego przy projektowaniu rzymskiej Fontana del Tritone[4]. Z wody w sadzawce przed grotami wyglądają dwie syreny. Fontannę ukończono w 1612 roku[1].
-
Kamienne groty, Klasztor Mater Ecclesiae w tle -
Orzeł na zwieńczeniu -
Jeden ze smoków -
Sadzawka
.jpg)
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Część stoku Wzgórza Watykańskiego zajmowana obecnie przez budynki Muzeów Watykańskich, dawne ogrody przy Palazzo del Belvedere.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Adam Bujak: W ogrodach Watykanu i Castel Gandolfo. Włodzimierz Rędzioch (tekst). Warszawa: Sport i Turystyka, 1990, s. 15–17. ISBN 83-217-2807-3.
- ↑ Nicola Gori. Custodi di segreti e confidenze affidati al rumore delle acque. Storia e arte delle novantanove fontane dei Giardini vaticani. „L’Osservatore Romano”, 2008-08-09. Città del Vaticano: Dykasteria ds. Komunikacji Stolicy Apostolskiej. ISSN 0391-688X. [dostęp 2022-07-02]. (wł.).
- ↑ Claudio Rendina: 101 misteri e segreti del Vaticano che non ti hanno mai raccontato e che la Chiesa non vorrebbe farti conoscere. Rzym: Newton Compton Editori, 2011. ISBN 978-88-541-3264-1. [dostęp 2022-07-02]. (wł.).
- ↑ Marvin Pulvers: Roman Fountains: 2000 Fountains in Rome. A Complete Collection. Rzym: L’Erma di Bretschneider, 2002, s. 886. ISBN 978-88-8265-176-3. [dostęp 2022-07-02]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Bujak: W ogrodach Watykanu i Castel Gandolfo. Włodzimierz Rędzioch (tekst). Warszawa: Sport i Turystyka, 1990. ISBN 83-217-2807-3. (pol.).