Fragmenty praskie
Fragmenty praskie – dwie pisane głagolicą karty, przechowywane w Archiwum Kapituły Kolegiackiej w Pradze. Spisane pod koniec XI wieku, stanowią fragment starszej księgi liturgicznej obrządku słowiańskiego[1]. Jest to jedyny znany zabytek staro-cerkiewno-słowiański w czystej redakcji zachodniosłowiańskiej. Jako miejsce powstania, pomimo licznych wątpliwości, przyjmuje się najczęściej ośrodek sazawski[2].
Karty odnalazł w 1855 roku niemiecki historyk Konstantin Höfler. Dwa lata później Höfler ogłosił ich tekst wraz z Pavlem Jozefem Šafárikiem w pracy Glagolitische Fragmente[3]. Fragmenty praskie były kilkukrotnie publikowane w chrestomatiach, m.in. przez Miloša Weingarta (Texty ke studiu jazyka a písemnictví staroslověnského, Praha 1949) i Františka Václava Mareša (An Anthology of Church Slavonic Texts of Western (Czech) Origin, München 1979).
Karta pierwsza zawiera zbiór krótkich modlitw, tzw. světilny, druga fragment liturgii wielkopiątkowej. W warstwie językowej tekst zawiera liczne bohemizmy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leszek Moszyński: Wstęp do filologii słowiańskiej. Warszawa: 1984.