Franciszek Januszewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Januszewicz
Data i miejsce urodzenia

14 września 1918
Wilno

Data śmierci

4 maja 1977

Sekretarz zarządu Związku Chrześcijan Wiary Ewangelicznej
Okres sprawowania

1946–1953

Skarbnik Naczelnej Rady Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w PRL
Okres sprawowania

1953–1956

Wyznanie

Ewangelikalizm

Kościół

Związek Chrześcijan Wiary Ewangelicznej
Zjednoczony Kościół Ewangeliczny w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

Ordynacja

1 września 1946

Franciszek Januszewicz (ur. 14 września 1918 w Wilnie, zm. 4 maja 1977) – polski duchowny i działacz ewangelikalny, członek władz naczelnych Związku Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, a następnie Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny katolickiej. W 1937 roku przyjął chrzest w zborze Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w Wilnie, zaś już od 1938 roku rozpoczął głoszenie zarówno w Wilnie jak i innych miastach regionu. W latach 1944–1945 był sekretarzem Zboru w Wilnie oraz zastępcą prezbitera okręgowego na okręg wileński. W lutym 1945 roku repatriował się do Polski i zamieszkał w Lodzi[1].

W latach 1946–1953 piastował funkcję sekretarza zarządu Związku Chrześcijan Wiary Ewangelicznej, a także był współorganizatorem zboru w Łodzi. 1 września 1946 roku został ordynowany na urząd prezbitera. Po włączeniu Związku Chrześcijan Wiary Ewangelicznej do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej był w latach 1953–1956 prezbiterem okręgowym i skarbnikiem Naczelnej Rady Kościoła. Został aresztowany we wrześniu 1950 roku w ramach Akcji „B”. Zwolniony został 5 lutego 1952 roku z powodu braku dowodów winy[2]. W 1956 roku opuścił struktury ZKE. Wrócił w roku 1962[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Źródła[edytuj | edytuj kod]