Franciszek Małaczyński
| Data i miejsce urodzenia |
18 sierpnia 1920 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 listopada 2009 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
21 marca 1955 |
| Prezbiterat |
6 czerwca 1943 |
Franciszek Małaczyński, właśc. Stanisław Marian Małaczyński OSB (ur. 18 sierpnia 1920 we Lwowie, zm. 30 listopada 2009 w Tyńcu[1][2]) – polski benedyktyn, liturgista. Tłumacz i redaktor polskich posoborowych ksiąg liturgicznych
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Mariana (zm. w 1932) i Wandy (zm. w 1926) Małaczyńskich[2].
W 1938 ukończył IV Państwowe Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie i wstąpił do seminarium duchownego w tym mieście[1]. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował naukę seminaryjną konspiracyjnie, święcenia kapłańskie przyjął 6 czerwca 1943[1]. Następnie pracował w parafiach w Glinianach (1943–1944) i Tarnopolu. W 1946 wyjechał do centralnej Polski, został kapelanem sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża w Laskach. W 1949 ukończył studia na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego, broniąc pracy magisterskiej De usu delectabilium według św. Tomasza z Akwinu i tomistów[2]. W 1950 wstąpił w Tyńcu do zakonu benedyktynów i przyjął imię Franciszek[1]. Śluby wieczyste złożył 21 marca 1955[2]. Początkowo pracował jako katecheta. W 1957 został także członkiem redakcji „Ruchu Biblijnego i Liturgicznego”[2]. W latach 1962–1988 był sekretarzem Komisji Liturgicznej Episkopatu Polski[2].
W latach 1963–1965 studiował w Papieskim Instytucie Liturgicznym Świętego Anzelma. Tam obronił pracę doktorską De consuetudinibus liturgicis Poloniae in Sacratissimo Triduo Christi crucifixi, sepulti et suscitati napisaną pod kierunkiem Burcharda Neunheusera[1][2]. W 1966 został organizatorem i pierwszym kierownikiem Studium Liturgiczno-Duszpasterskiego w Krakowie. Po przekształceniu Studium w Instytut Liturgiczny Papieskiego Wydziału Teologicznego pozostał jego wykładowcą[2].
Przetłumaczył na język polski konstytucję soborową Sacrosanctum concilium[2]. W latach 1953–1962 uczestniczył w pracach nad polskim tekstem Collectio rituum continens excerptae Rituali Romano Ecclesiis Poloniae adaptato[1]. Opracował także Ceremoniał obrzędów Wielkiego Tygodnia (1958), Nową liturgię Wielkiego Tygodnia (1959) i Kyriale dla wiernych (1960). Był tłumaczem lub współtłumaczem i głównym redaktorem Collectio rituum continens excerpta e Rituali Romano Eclesiis Poloniae adaptato (1963), Mszału rzymskiego (1963), Officia propria dioecesium Poloniae (1965), Mszału rzymskiego łacińsko-polskiego (1968) i Lekcjonarza mszalnego (1972), a także przekładów na język polski obrzędów chrztu dzieci (1972), sakramentu małżeństwa (1974), bierzmowania (1975), pogrzebu (1977), sakramentu chorych (1980), pokuty (1981), a także tekstów Komunia święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą świętą (1985) i Liturgii godzin (1984)[1]. W 2006 wydał tom Misterium Paschalne w Polsce, Polskie zwyczaje liturgiczne w Święte Triduum ukrzyżowania, pogrzebu i zmartwychwstania Chrystusa[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Mariusz Leszczyński Księża diecezjalni Archidiecezji Lwowskiej obrządku łacińskiego. Słownik biograficzny, wyd. IPN, Warszawa 2020, s. 470–471
- ↑ a b c d e f g h i j Marian Kanior OSB Życie i działalność śp. o. Franciszka Małaczyńskiego OSB (1920–2009), w: Ruch Biblijny I Liturgiczny, nr 63(3) z 2010, s. 263–273