Przejdź do zawartości

Géza Tóth

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Géza Tóth
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1932
Sorokpolány

Data i miejsce śmierci

4 października 2011
Szombathely

Wzrost

172 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Węgry
Igrzyska olimpijskie
srebro Tokio 1964 podnoszenie ciężarów
(waga lekkociężka)
Mistrzostwa świata
złoto Berlin 1966 waga półciężka
srebro Wiedeń 1961 waga lekkociężka
srebro Tokio 1964 waga lekkociężka
brąz Budapeszt 1962 waga lekkociężka
brąz Sztokholm 1963 waga lekkociężka
brąz Teheran 1965 waga półciężka
brąz Warszawa 1969 waga półciężka
brąz Columbus 1970 waga półciężka

Géza Tóth (ur. 25 stycznia 1932 w miejscowości Sorokpolány, zm. 4 października 2011 w Szombathely) – węgierski sztangista, srebrny medalista olimpijski oraz wielokrotny medalista mistrzostw świata i Europy.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo startował w wadze lekkociężkiej (do 82,5 kg), a od 1965 roku występował w wadze półciężkiej (do 90 kg). W 1960 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Rzymie, kończąc rywalizację na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał tam z Polakiem Janem Bochenkiem o 2,5 kg. Pierwszy medal w karierze zdobył w 1961 roku, kiedy zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w Wiedniu. W zawodach tych rozdzielił na podium Rudolfa Plukfieldiera z ZSRR i Tommy’ego Kono z USA. Następnie zajmował trzecie miejsce podczas mistrzostw świata w Budapeszcie w 1963 roku i rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Sztokholmie. W 1964 roku zdobył srebrny medal na igrzyskach olimpijskich w Tokio, plasując się za Plukfielderem a przed swym rodakiem Győző Veresem, z którym wygrał wagą ciała.

Po przejściu do wyższej kategorii wagowej zdobył brązowy medal na mistrzostwach świata w Teheranie, przegrywając tylko z Brytyjczykiem Louisem Martinem i Władimirem Gołowanowem z ZSRR. Już rok później, podczas mistrzostw świata w Berlinie zdobył złoty medal, wyprzedzając dwóch Polaków: Ireneusza Palińskiego i Marka Gołąba. W 1968 roku brał udział w igrzyskach w Meksyku, gdzie w wadze półciężkiej spalił wszystkie próby w wyciskaniu i ostatecznie nie był klasyfikowany. Rok później zajął trzecie miejsce na mistrzostwach świata w Warszawie, gdzie lepsi byli tylko Kaarlo Kangasniemi z Finlandii i Szwed Bo Johansson. Wynik ten powtórzył na mistrzostwach świata w Columbus w 1970 roku, tym razem ulegając Wasilijowi Kołotowowi z ZSRR i Philipowi Grippaldiemu z USA.

Ponadto zdobył sześć medali na mistrzostwach Europy: złote ME w Moskwie (1964) i ME w Berlinie (1966), srebrne na ME w Wiedniu (1961) i ME w Budapeszcie (1962) oraz brązowe podczas ME w Sztokholmie (1963) i ME w Warszawie (1969).

Pobił jeden rekord świata[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]