Galopowanie przewodów
Galopowanie przewodów (ang. conductor galloping[1]) – drgania samowzbudne przewodów napowietrznych linii elektroenergetycznych wywołane wiatrem. Nazwa została wprowadzona przez pochodzącego z Holenderskich Indii Wschodnich amerykańskiego uczonego Jacoba P. Den Hartoga. Obecnie terminu galopowanie przewodów używa się w odniesieniu do dowolnej drgającej konstrukcji. W literaturze spotyka się też równoznaczne znaczeniowo określenie taniec przewodów.
W napowietrznej linii przesyłowej najczęściej występuje pionowy ruch przewodów ale spotyka się też poziomy lub obrotowy. Drgania mają częstotliwość od 0,1 do 1 Hz, amplituda drgań może przekroczyć metr. Drgania wywołane galopowaniem linii mogą spowodować zbliżenie przewodów, uszkodzenia przewodów izolatorów i słupów[2].
Taniec przewodów powodowany jest wiatrem o prędkości z zakresu 6 – 25 m/s. Drganiom podlegają pojedyncze przewody oraz całe wiązki przewodów. W przypadku wiązek pojawiają się dodatkowo oscylacje skrętne. Galopowanie jest niebezpiecznym zjawiskiem dla samych przewodów oraz osprzętu linii elektroenergetycznej, a także konstrukcji wsporczych[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ IEV ref 466-01-19
- ↑ CONDUCTOR GALLOPING. [dostęp 2016-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-24)].
- ↑ Chabart O., Lilien J. L., Journal of Wind Engineering and Industrial Aerodynamics 1998, nr 74-76, Galloping of electrical lines in wind tunnel facilities, s. 967.