Goranowci (obwód Kiustendił)

Goranowci
Дворище
Państwo	Bułgaria
Obwód	Kiustendił
Gmina	Kiustendił
Powierzchnia	20,486 km²
Wysokość	575 m n.p.m.
Populacja (2022); • liczba ludności; • gęstość	; 75; 3,7 os./km²
Nr kierunkowy	07922
Kod pocztowy	2565
Tablice rejestracyjne	КН
	Położenie na mapie Bułgarii Goranowci
	Położenie na mapie obwodu Kiustendił Goranowci
	42°23′11,32″N 22°37′42,29″E/42,386478 22,628414
	Multimedia w Wikimedia Commons

Goranowci (bułg. Дворище) – wieś w Bułgarii, w obwodzie Kiustendił, w gminie Kiustendił. Według danych szacunkowych Ujednoliconego Systemu Ewidencji Ludności oraz Usług Administracyjnych dla Ludności, 15 września 2022 roku miejscowość liczyła 75 mieszkańców^[1].

Historia

Jedna z wielu opuszczonych kyszt (domów)

Pozostałości starożytnej i późnośredniowiecznej osady oraz nekropolii świadczą o tym, że teren ten był zamieszkany od czasów starożytnych^[2]. Miejscowość ta to stara średniowieczna osada. W tureckich spisach Dżelepkeszanów z lat 1576–77 widniał pod nazwą Goranowecw kaazie Yłydża (Kiustendił)^[2]. W 1866 r. wieś liczyła 60 gospodarstw i 469 mieszkańców. W 1868 r. otwarto szkołę, w 1885 r. wybudowano kościół pw. Świętej Trójcy^[3]. W 1925 r. utworzono czitaliszte „Christo Botew”. Zachowało się wiele domów z początku XX wieku, które wyróżniają się oryginalną architekturą^[2]. Obecnie wiele domostw jest opuszczonych i popadających w ruinę. We wsi znajduje się Muzeum Etnograficzne^[2].

Zabytki

do zabytków zalicza się:

Cerkiew św. Archanioła Michała, powstała w średniowieczu
Cerkiew św. Trójcy z 1885 r.
Kyszta Kruma Zarewa

Osoby związane z miejscowością

Urodzeni

Georgi Nikołow (1912–1969), – kmet Kiustendiłu

Przypisy

↑ Таблица на населението по постоянен и настоящ адрес [online], Единна система за гражданска регистрация и административно обслужване на населението [dostęp 2023-12-15] (bułg.).
↑ ^a ^b ^c ^d Протич, А: Денационализиране и възраждане на нашето изкуство от 1393 до 1879 г. София: Сборник България 1000 г, 1930, s. 398, 441.
↑ Вера Иванова: Неиздадени църкви в Югозападна България. Годишник на Народния Археологически музей, 1926–1931, s. 261–284.

[1] Таблица на населението по постоянен и настоящ адрес [online], Единна система за гражданска регистрация и административно обслужване на населението [dostęp 2023-12-15] (bułg.).

[B-2] Протич, А: Денационализиране и възраждане на нашето изкуство от 1393 до 1879 г. София: Сборник България 1000 г, 1930, s. 398, 441.

[3] Вера Иванова: Неиздадени църкви в Югозападна България. Годишник на Народния Археологически музей, 1926–1931, s. 261–284.

[1]

[2]

[3]