Gramofonowa głowica
Gramofonowa głowica, wkładka gramofonowa, adapter[1] – dawniej głowica gramofonowa mechaniczno-akustyczna składała się z igły czytającej bambusowej lub metalowej wymienialnej, membrany, obudowy połączonej z ramieniem osadzonym obrotowo i wahliwie. Drgania igły w rowku dźwiękowym płyty gramofonowej przenoszone są na membranę, gdzie wytwarzana jest fala dźwiękowa wzmacniana następnie przez rurę i tubę lub pudło rezonansowe. Obecnie wykorzystuje się głowice gramofonowe mechaniczno-elektryczne, które składają się z igły czytającej korundowej, szafirowej lub diamentowej zamontowanej w przetworniku mechaniczno-elektrycznym umieszczonym na końcu ramienia, który przetwarza drgania mechaniczne igły w zmienny prąd elektryczny. Dalej połączony jest przewodem elektrycznym ze wzmacniaczem małej częstotliwości po czym sygnał biegnie do głośnika[2]. Wśród konstrukcji rozróżniamy wkładki: piezoelektryczne (ceramiczne), elektromagnetyczne (magnetyczne — Moving Magnet), magnetoelektryczne (dynamiczne — Moving Coil), optyczno-laserowe[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bogdan Suchodolski: Mała Encyklopedia Powszechna. Warszawa: PWN, 1959, s. 4.
- ↑ Włodzimierz Kryszewski: Encyklopedia Powszechna. Warszawa: PWN, 1984, s. 103. ISBN 83-01-00000-7.
- ↑ Budowa gramofonu — poradnik