HMS H49

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
HMS H49
Ilustracja
HMS H28 bliźniaczy do HMS H49
Klasa

okręt podwodny

Typ

H

Historia
Stocznia

William Beardmore and Company, Dalmuir

Położenie stępki

21 stycznia 1918

Wodowanie

15 lipca 1919

 Royal Navy
Wejście do służby

25 października 1919

Wycofanie ze służby

17 października 1940

Los okrętu

zatopiony

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

430 ton (wynurzony),
518 ton (zanurzony)

Długość

52,12 metra

Zanurzenie

4,67 metra

Napęd
silnik spalinowy diesel 480 KM, dwa silniki elektryczne po 620 KM
Prędkość

11,5 węzła na powierzchni
9 węzłów zanurzony

Zasięg

1375 mil przy 10 węzłach

Uzbrojenie
1 działko QF 6 pounder Hotchkiss
Wyrzutnie torpedowe

4 wt kal. 533 mm

Załoga

22

HMS H49 (pennant number – H49, 49.H, N.49) – brytyjski okręt podwodny typu H. Zbudowany w latach 1918–1919 w stoczni William Beardmore and Company w Dalmuir, gdzie okręt został wodowany 15 lipca 1919 roku. Do służby w Royal Navy został przyjęty 25 października 1919 roku.

HMS H49 należał do serii okrętów typu H ze zmienioną konstrukcją. Po internowaniu części okrętów budowanych na zlecenie w Stanach Zjednoczonych zapadła decyzja o przeniesieniu produkcji do Wielkiej Brytanii. Od początku 1917 roku do końca 1920 roku w stoczniach Vickers, Cammell Laird, Armstrong Whitworth, Beardmore oraz HM Dockyard wybudowano 23 okręty tego typu.

Dowodzony przez Lt. Richarda Evelyna Coltarta[a], H49 opuścił Harwich 17 listopada 1940 roku. 18 października w czasie patrolu w okolicach Texel (u wybrzeży Holandii) został namierzony i zaatakowany przez niemieckie łodzie do zwalczania okrętów podwodnych UJ 116 oraz UJ 118. Głębinowy ładunek zrzucony przez U-Jäger 116 pod dowództwem kapitana Wolfganga Kadena spowodował uszkodzenie HMS H49 oraz jego zatonięcie[1]. Z całej załogi uratował się tylko jeden marynarz George W. Oliver[2], który poprzez uszkodzony kadłub wypłynął na powierzchnię. Olivier został uratowany przez niemiecką łódź i dostał się do niewoli.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. R.E. Colthard od sierpnia 1940 roku do 12 października 1940 roku był dowódcą HMS H31.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy, The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy from the 15th Century to the Present. Casemate / Greenhill, 2010, s. 153. ISBN 978-1935149071. (ang.).
  2. Sole James E. Wise, Jr. Survivors of the Sea, s. 203, Naval Institute Press, Annapolis 1994 ISBN 978-1-59114-943-9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Innes McCartney: British Submarines of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2008, s. 13-16. ISBN 978-1-84603-334-6. (ang.).
  • J.J. Colledge, Ben Warlow: Ships of the Royal Navy, The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy from the 15th Century to the Present. Londyn: Chatham Publishing Ltd., 2006, s. 153. ISBN 1-86176-281-X. (ang.).
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 48-49. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]