Hatfield and the North

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hatfield and the North
Rok założenia

1972

Rok rozwiązania

1975, 2006

Pochodzenie

Canterbury, Anglia,  Wielka Brytania

Gatunek

rock progresywny, scena Canterbury, jazz rock, jazz fusion, rock psychodeliczny, rock eksperymentalny

Aktywność

1972-1975, 1990, 2005-2006

Wydawnictwo

Virgin Records, Code 90, Hatco

Powiązania

Caravan, The Wilde Flowers, Soft Machine, National Health

Byli członkowie
Phil Miller, Pip Pyle, Richard Sinclair, Steve Miller, Dave Sinclair, Dave Stewart, Sophia Domancich, Alex Maguire
Strona internetowa

Hatfield and the North – brytyjski zespół związany ze sceną Canterbury grający rock progresywny i jazz rock. Grupa istniała od października 1972 do czerwca 1975, z kilkoma późniejszymi reaktywacjami[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Richard Sinclair wywodził się z założonej w 1963 roku grupie The Wilde Flowers[2][3] oraz w 1968 roku Caravan[4][5], z kolei Phil Miller, Steve Miller i Pip Pyle grali w zespole Delivery, która została założona w 1966 roku (wtedy pod nazwą Bruno's Blues Band)[6][7]. Z tego rodu w 1972 roku narodził się Hatfield And The North. Nazwę zespołu wymyślił Mike Patto, wokalista i pianista, założyciel grupy Patto[8]. Pochodzi od drogowskazu, który można było zobaczyć wyjeżdżając z Londynu autostradą A1 w kierunku na północ[8].

Hatfield and the North bierze swoją nazwę od znaku drogowego wskazującego na północ i na miasto Hatfield. Sformułowanie uległo zmianie, a znaki wskazują obecnie na The NORTH, Hatfield.

Grupa została założona w lipcu 1972 roku[9] przez Phila Millera (gitara, ex-Matching Mole), jego brata Steve'a Millera (klawisze, ex-Caravan), Pipa Pyle'a (perkusja, ex-Gong, Khan) oraz Richarda Sinclaira (bas i wokal, ex-Caravan)[1] jako nowy skład Delivery[9]. Zespół zagrał kilka koncertów między lipcem a wrześniem tego samego roku pod tą nazwą[9], po czym podpisał kontrakt z Virgin. Steve Miller został wkrótce zastąpiony przez Davida Sinclaira (kuzyna Richarda, byłego członka Matching Mole i Caravan). Zespół przyjął wówczas nazwę Hatfield and the North w październiku 1972 roku[9]. Dave Sinclair opuścił zespół w styczniu 1973 roku[9], krótko po występie we francuskiej telewizji Rockenstock z Robertem Wyattem jako gościnnym wokalistą[9]. Szybko został zastąpiony przez Dave'a Stewarta (ex-Egg, Khan) jeszcze przed nagraniem pierwszego albumu[1][9].

Zespół nagrał dwa albumy Hatfield and the North (1974) oraz The Rotters' Club (1975)[1]. Na obu albumach gościnnie wystąpiły wokalistki The Northettes: Amanda Parsons, Barbara Gaskin i Ann Rosenthal. Po rozpadzie zespołu w 1975 roku z powodu kłopotów rodzinnych Richarda Sinclaira[8], Dave Stewart założył National Health z Alanem Gowenem (ex-Gilgamesh) i Philem Millerem. Pip Pyle dołączył do zespołu w 1977 roku, zastępując Billa Bruforda.

W marcu 1990 roku zespół zreaktywował się, by dać występ telewizyjny z Philem Millerem, Richardem Sinclairem i Pipem Pyle'em, do których dołączyła Sophia Domancich (klawisze)[1][9].

W styczniu 2005 roku ponownie zespół zreformował się z Alexem Maguire (klawisze). Perkusista Pip Pyle zmarł 28 sierpnia 2006 roku[9][10]. W latach 2005-2006 ukazały się dwie archiwalne płyty CD Hatwise Choice oraz Hattitude, z klasycznym składem Miller/Pyle/Sinclair/Stewart, dystrybuowane przez brytyjską wytwórnię Burning Shed[11].

Powieść Jonathana Coe "The Rotters' Club" zawdzięcza swój tytuł drugiemu albumowi zespołu, który jest kilkakrotnie wspomniany w książce[12].

Gitarzysta Phil Miller zmarł 18 października 2017 roku[13].

Muzycy[9][edytuj | edytuj kod]

  • Phil Miller – gitara (1972–1975, 1990, 2005–2006; zmarły 2017)
  • Pip Pyle – perkusja, instrumenty perkusyjne (1972–1975, 1990, 2005–2006; zmarły 2006)
  • Richard Sinclair – gitara basowa, śpiew (1972–1975, 1990, 2005-2006)
  • Steve Miller – instrumenty klawiszowe (1972)
  • Dave Sinclair – instrumenty klawiszowe (1972–1973)
  • Dave Stewart – instrumenty klawiszowe (1973–1975)
  • Sophia Domancich – instrumenty klawiszowe (1990)
  • Alex Maguire – instrumenty klawiszowe (2005–2006)

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

  • Hatfield and the North (1974, Virgin)
  • The Rotters' Club (1975, Virgin) – UK #43[14]
  • Live 1990 (1993, Code 90)
  • Hatwise Choice: Archive Recordings 1973-1975, Volume 1 (2005, Hatco)
  • Hattitude: Archive Recordings 1973-1975, Volume 2 (2006, Hatco)

Kompilacje[edytuj | edytuj kod]

  • Afters (1980, Virgin)

Single[edytuj | edytuj kod]

  • Let's Eat (Real Soon) / Fitter Stoke Has a Bath (1974, Virgin)

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

  • 2015: Romantic Warriors III: Canterbury Tales (DVD)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Hatfield and the North Songs, Albums, Reviews, Bio & More [online], AllMusic [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  2. ↑ The Wilde Flowers Songs, Albums, Reviews, Bio & More [online], AllMusic [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  3. ↑ THE WILDE FLOWERS [online], Progarchives.com [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  4. ↑ CARAVAN [online], Progarchives.com [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  5. ↑ Caravan Songs, Albums, Reviews, Bio & More [online], AllMusic [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  6. ↑ DELIVERY [online], Progarchives.com [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  7. ↑ Delivery Songs, Albums, Reviews, Bio & More [online], AllMusic [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  8. ↑ a b c Hatfield and the North [online], progrock.org.pl [dostęp 2021-12-10] (pol.).
  9. ↑ a b c d e f g h i j HATFIELD and the NORTH [online], www.calyx-canterbury.fr [dostęp 2021-12-10].
  10. ↑ PIP PYLE [online], Progarchives.com [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  11. ↑ Hatfield And The North [online], Discogs [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  12. ↑ Coe: The Rotters’ Club | The Modern Novel [online], www.themodernnovel.org [dostęp 2021-12-10].
  13. ↑ PHIL MILLER [online], Progarchives.com [dostęp 2021-12-10] (ang.).
  14. ↑ David Roberts: British Hit Singles & Albums. Wyd. 19th. London: Guinness World Records Limited, 2006, s. 246. ISBN 1-904994-10-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hatfield_and_the_North&oldid=72114921”