Hełm wz. 50
Hełm wz. 50 – pierwszy hełm stalowy opracowany w Polsce po II wojnie światowej. Wycofane z Ludowego Wojska Polskiego pod koniec lat 60. XX wieku. Hełmy wz. 50 eksportowano do wielu krajów m.in Egiptu, Syrii, Iraku.
Kształt hełmu wzorowany na hełmach radzieckich wz. 40. Czerep (o wymiarach: wysokość 166 mm, długość 271 mm, szerokość 248 mm) był wykonany metodą tłoczenia z blachy ze stali specjalnej o grubości 1,4 mm. Odporność hełmu sprawdzano poprzez próbny ostrzał z pistoletu TT oraz karabinka AKM.
Fasunek wzorowany na tym z hełmu włoskiego wz. 33 mocowany był do czerepu trzema nitami. Pasek pod brodę wykonany był ze skóry w kolorze naturalnym i zapinany z prawej strony na klamerkę z bolcem.
Hełmy były malowane lakierem gładkim w trzech kolorach: khaki (wojska lądowe), szaroniebieski (lotnictwo, marynarka, piechota morska) i białym (Wojskowa Służba Wewnętrzna). Ponadto w początkowym okresie użytkowania na hełmach za pomocą szablonu nanoszono białą farbą znak orła (wojsk lądowych lub lotnictwa). W roku 1961 wydano zakaz malowania orłów na hełmach. Przywrócono je w roku 1968.
Hełmy wz. 50 były produkowane m.in. w Kieleckich Zakładach Wyrobów Metalowych oraz Hucie Silesii[1].
- ↑ Hełm wz. 50. [dostęp 2012-09-13]. (pol.).
Bibliografia
- Jacek Kijak: Hełmy Wojska Polskiego 1917-1991. Warszawa: Bellona, 1993, s. 135-139. ISBN 83-11-07997-8.
